THE FLIP FLOP LIFE

De afgelopen week was qua werk weer een week zoals we die nu kennen. We hebben hokken schoongemaakt, eten bereid, aan de was gewerkt, de afwas gedaan, paden geveegd, dieren gevoerd en de op de pelikaan gepast tijdens zijn/haar dagelijkse vrije uren.

Het was me opgevallen dat het centrum al een tijdje geen tuinman had gezien. Bij navraag bleek dat er inderdaad een was, maar dat vanwege COVID bezuinigingen de tuinman ontslag of tijdelijk ontslag had gekregen. Vervolgens stelde ik voor om wat licht parkonderhoud op me te nemen. M’n begeleidster vond dat een goed idee. Dus sinds een kleine week ben ik bezig met blad verwijderen en ander achterstallig onderhoud. Nu weet ik bijvoorbeeld hoe zwaar een omgevallen bananenpalm is.

Gisteren was het afscheid van een van de vrijwilligsters die in de kinderkamer werkte. Ze had er drie maanden gewerkt. Het was een kwestie van een groepsfoto, waar vrijwel alle staf en alle vrijwilligers voor op kwamen dagen. Daarna werden er halve doughnuts geserveerd – want hele waren een beetje teveel voor de meesten – en vervolgens wast napraten en afscheid nemen.

Het is het begin van de maand, dus er zijn meer vrijwilligsters die vertrekken. Sommigen om hun familie in Europa of de VS weer te zien, en een omdat ze betaald werk had gevonden in een dierenopvang in Bolivia. Ze heeft nu vier jaar als vrijwilligster gewerkt en doet het duidelijk nog steeds met heel veel plezier.

Niet onbelangrijk nieuws voor ons is dat we vervroegd zijn verhuisd. Afgelopen vrijdag hebben we een rondleiding in La Ceiba gekregen omdat we er per oktober naartoe zouden verhuizen. Ik schreef er eerder al over, maar dit keer kregen we samen met een nieuwe medewerkster van het JRC een heuse rondleiding. Er zijn twee huizen in La Ceiba die worden verhuurd en we konden er een van huren voor een aangepaste prijs. Vanwege de Corona crisis staan ze voornamelijk leeg. Deels omdat er in dit gebied vooral vraag is naar vakantiewoningen dicht bij het strand, de restaurants en de kroegen en niet naar stille, afgelegen huizen in het regenwoud. Voor wie het nog niet wist : Cristina en ik zijn daar wel in geïnteresseerd. En hoe. De twee huizen zijn respectievelijk geweldig en fantastisch. Cristina kreeg tranen in de ogen bij het uitzicht van het tweede huis. Het ligt iets hoger op een heuvel en heeft zodoende uitzicht op de toppen van de bomen. Fantastisch voor de luie vogelaar.

Toen we weer terug in ons eigen onderkomen waren, realiseerde ik me dat ik er een maand dubbele huur voor over zou hebben om een maand eerder in La Ceiba te kunnen wonen. Want het is onze laatste kans. Vanwege de Coronacrisis konden we niet van het regenwoud in het onderzoeksstation van Osa Conservation genieten. Ons toenmalige onderkomen had een goed alternatief met het aangrenzende stukje bos, maar dat was dus een goed alternatief. Nu konden we daadwerkelijk in het bos wonen. En aangezien er nog maar vier maanden overblijven (AAAAARRRGGGGH) telt een maand extra extra zwaar. Het kostte een beetje overtuigingswerk voor Cristina ook zover was, want haar Spaanse geld-genen zaten in de weg, maar ze ging overstag. Het hielp dat ik aanbood de dubbele huur te betalen.

Toen ze eenmaal overtuigd was ging het snel. Zaterdag vroeg ze of we er al per september in konden trekken en diezelfde dag kregen we groen licht. Zaterdagavond begonnen we uit puur enthousiasme en ongeduld met inpakken. Maandagavond brachten we de eerste koffers over en dinsdagmorgen de rest. Dat was gisteren.

Is het perfect? Nee, want we horen nog steeds auto’s over een weg en er werken mensen in La Ceiba. Ook onze ochtendwandeling over het strand naar het centrum schiet er bij in. Maar het is overal groen regenwoud om ons heen, de weg is 500 meter verderop in plaats van 10, er komt vrijwel geen verkeer overheen (in plaats van bouwverkeer) en we hebben geen buren 5 meter naast ons. Met andere woorden we zijn in een oase van rust beland. En de vogels weten dat ook. In een dag hebben we er al zo’n 20 verschillende gezien waarvan vijf nieuwe, gewoon vanaf ons terras.

• 

• 

Onze begeleidster ziet ons met lede ogen verhuizen. Omdat we nu in La Ceiba wonen, is het plan dat we er ook vrijwilligerswerk gaan doen. Want ook hier hebben ze een achterstand opgelopen vanwege de Corona crisis. We konden haar geruststellen dat we in ieder geval een paar dagen per week in het JRC blijven werken.

• 

• 

• 

.

PS. Sorry voor de late week post. In La Ceiba hebben we vrijwel geen internet.