THE FLIP FLOP LIFE

De tweede poging om op het vliegtuig te stappen ging van een leien dakje. Zozeer zelfs dat we het achteraf behoorlijk saai vonden. Nadat we vorige week dinsdag en woensdag druk in de weer waren en gestressed om de dierenarts die zijn oorspronkelijke belofte niet nakwam, ging het vanaf donderdag allemaal gesmeerd. Zaterdag morgen vroeg stonden we voor de deur van het laboratorium voor een snelle CPR test – een CPR test die je twaalf uur voor boarding doet en waar je niet ook nog een 4-uurs snel-test bij hoeft te doen. Dat scheelt een hoop tijd, geld en vooral stress. Matilda konden we met het gezondheidscertificaat zonder problemen aan board krijgen en de douane keek niet op of om vanwege het dikke jaar dat we op een drie-maands visum in Costa Rica hadden doorgebracht. Toen we zaten te wachten tot we het vliegtuig in konden stappen heb ik wel tien zuchten van verlichting geslaakt.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Was er echt geen enkel kinkje in de kabel?? Mja, een lichte paniek toen ik de instrukties nogeens doornam en even dacht dat we behalve het testresultaat ook nog een ondertekende verklaring van de arts nodig hadden op een speciaal formulier. Ik had over het hoofd gezien dat dat alleen voor niet-EU burgers gold. Gelukkig voor ons, maar ik vraag me af of het niet op discriminatie neerkomt. Bij aankomst op Schiphol, werd iedereen inderdaad gecontroleerd zogauw we de pier van het vliegtuig uitliepen. Maar als je telefoontje zonder stroom zat en je het certificaat dus niet eens digitaal kon laten zien, zoals een stel reizigers overkwam, dan mocht je blijkbaar zo doorlopen. Hadden we dat geweten…

• 

• 

• 

De taxi was netjes op tijd, het huisje waar we zitten geweldig en op maandagmorgen werden de boodschappen om 10.00 uur afgeleverd. Dus ook de ‘landing’ hier in Nederland ging ook op rolletjes. Nu zijn we hard bezig de jetlag te verwerken en gaat het leven – in quarantaine – gewoon verder. Nou ja … gewoon … afgezien van de ‘nature shock’ van het Hollandse vroege voorjaar met kale bomen en waterkou.

• 

• 

• 

Het afscheid van Costa Rica was emotioneel niet zo makkelijk als de reis. Ik hoef maar aan het bos te denken, een olingo in de keuken, of een Aracari in de boom naast het huis of m’n ogen schieten vol.

• 

• 

.

• 

•