THE FLIP FLOP LIFE

This post in Google English.

Este post en español de Google

We zijn alwéér een week verder. Op de een of andere manier leek deze week veel sneller te zijn gegaan dan de vorige. We hebben weer een hele hoop niets gedaan. Dat wil zeggen we hebben veel thuis gezeten en avonturen beleefd met een slang (daar komt donderdag een blogpost over) en een hond. En we hebben dus ook heel veel geblogd.

In de categorie iets doen, is de luie vogelaar uit zijn stoel gekomen en hebben we een dag vogels gekeken aan de rand van een nationaal park. Het heet Palo Verde en ligt aan de rand van het Nicoya schiereiland. Dat wil zeggen de rand die vast zit aan de rest van Costa Rica. Om het te bezoeken moeten we een halve dag rijden omdat de ingang aan de oostkant ligt, dat wil zeggen aan de andere kant van ons af gezien. Maar de westkant van het park grenst aan een rivier, de Tempisque waar je boottochten kan doen om vogels te kijken. Dat is wat minder ver rijden, dus hebben we dat gedaan.

Eerst hebben we op eigen houtje lagune Mata Redonda bezocht. Dat was een tip van de vogelgids bij wie we de boottocht hadden geboekt. Maar we moesten wel uitkijken voor de krokodillen. De lagune is een vogelreservaat waar we heel veel vogels hebben gezien. Ik heb daar geprobeerd wat foto’s te maken met de telescoop en de iphone, maar dat was geen succes. Het waaide zo hard dat de telescoop te veel trilde waardoor de camera van de iphone niet goed scherp kon stellen. Een van de beste foto’s zie je hieronder, maar voor betere fotos die Cristina met haar camera heeft gemaakt, kan je beter hier kijken.

Toen we daar een half uurtje waren kwam er een Duitse jongen van een jaar of twintig met een rugzak aanlopen. Hij is ook een jaar in Costa Rica. Speciaal om vogels te kijken. Daarna wil hij biologie gaan studeren. Voor de vogels van de lagune had hij het vogelboek niet nodig. Hij herkende ze uit het hoofd dus Cristina en ik hebben veel van hem geleerd. De jongen wilde bij de lagune overnachten. Hij was blijkbaar niet bang voor de krokodillen en we hebben ze daar ook niet gezien. Misschien komen we hem in April weer tegen als we vrijwilligerswerk doen in Osa, want daar wilde hij ook langs gaan. We zijn al met al twee uur bij de lagune geweest, maar het leek maar een half uur, dus we waren niet veel te vroeg voor de lunch en de boottocht.

De lunch bij Tempisque Ecotours was geweldig Tico-eten met Tamarindo sap. We hadden het al eens eerder gedronken maar wisten niet hoe de vrucht eruit ziet. Dat konden ze ons wel laten zien. Het is een bruinige peulvormige vrucht met twee zaden. Ze zijn niet bijzonder om te eten, maar het sap is geweldig. Je kan in de supermarkt zakjes met een dikke Tamarindo pasta kopen waarvan je heel makkelijk zelf sap kan maken. Gewoon aanlengen met water. Die zakjes hadden we al vaak gezien maar nu weten we ook wat je ermee kan doen. Dat gaan we dus uitproberen.

De boottocht was geweldig. Er konden misschien wel dertig of veertig mensen in de boot, maar Cristina en ik waren de enige twee – het hoogseizoen was duidelijk voorbij – waardoor we heel veel vragen konden stellen en als we een vogel wat langer wilden bekijken kon dat makkelijk. En er waren er veel, en veel verschillende. Zo kennen we nu wel acht soorten reigers, van de elf die in Costa Rica voorkomen: de grote blauwe reiger (die we in Nederland de blauwe reiger noemen), de kleine blauwe reiger, de groene reiger, de drie-kleurige reiger, de boot-snavelreiger, zwart-gekroonde nachtreiger, de geel-gekroonde nachtreiger, en de bloot-gekeelde tijgerreiger. Ik weet niet of het de juiste namen zijn. Ik heb ze letterlijk uit het engels vertaald. Je kan ze allemaal zien op deze fotopagina. We hebben ook zilverreigers gezien, maar die heten in het Engels niet ‘reiger’ maar ‘Egret’ (als ik het goed begrijp tenminste).

Op de terugweg hebben we nog een mooie zonsondergang gezien en de volgende dagen was het weer niets doen geblazen. Afgezien van de slang en de hond dan. Dat de slang zo klein en zo giftig is en blijkbaar niet ver van ons huis heeft geleefd, heeft ons wel weer een beetje aan het denken gezet. Dat wil zeggen, we hebben nu uitgezocht hoe we naar de dichtstbijzijnde doktorspost moeten rijden als het nodig is. Gelukkig is er een op maar 25 minuten rijden bij ons vandaan. 24 uur per dag open.

Nu hebben we nog een kleine week voor het strand. Aanstaande zondag pakken we alles in en gaan op weg voor een paar dagen naar het wolken-bos in het Monte Verde park. En daarna door naar het Osa schiereiland voor ons eerste vrijwilligersproject. Maar eerst hoop ik donderdag m’n eerste surflessen te krijgen, als de wind een beetje is gaan liggen.