Este post en español de Google
Deze week hebben Cristina en ik ons in een nieuw vrijwilligerswerkritme gewerkt. De dagen krijgen een andere regelmaat. Dat wil zeggen, we moeten Matilda nog steeds om 6.00 en 18.00 uur van insuline voorzien, maar de dag daartussen heeft een beetje meer structuur gekregen. Opstaan, yoga, douche, ontbijt en dan aan het werk. Ofwel we werken van huis, of we rijden naar het kantoor van Osa Conservation. Lunch om 12.00 uur, net als in Zweden. Dan weer werken, eventueel boodschappen doen en naar huis.
Deze week hebben we gekozen om elke dag op het kantoor te werken zodat we de medewerkers, vrijwilligers en bezoekende wetenschappers een beetje kunnen leren kennen. Er is geen kantoorruimte beschikbaar, dus we zitten aan een grote tafel in de keuken te werken. We zijn daarin niet de enigen en dat levert meteen contact op. De vragen ‘Goh, wat doe jij hier nou? En hoe ben je hier terecht gekomen?’ leveren geheid stof of aanleiding voor lange gesprekken. Daarnaast komen er veel mensen de keuken in omdat het nu eenmaal de keuken is waar ze iets te zoeken hebben. Niet in het minst de koffiemachine. Erg gezellig allemaal en onze opzet is geslaagd.
En wat doen we dan als we niet aan het kennismaken zijn? Cristina zit zich in te lezen in de sociaal-economische omstandigheden hier op het schiereiland, en hoe die al-dan-niet gerelateerd zijn aan het nationale park Corcovado. En ik zit een database te programmeren. Of eigenlijk ga ik helemaal uit m’n dak met een leuk programmeerprobleem.
Voor het zogenaamde schildpaddenproject moeten XL bestanden met observaties van de afgelopen 10 jaar aan elkaar geknoopt en gestandaardiseerd worden. Die bestanden zijn elk jaar weer een beetje anders opgezet. Of helemaal anders, dus het is een aardige puzzel. De documentatie is niet geweldig en er zitten de nodige fouten en inconsistenties in de tabellen. Uiteindelijk is het een kwestie van veel uitpluizen, alles netjes op een rijtje zetten, glad strijken en reorganiseren. Het belangrijkste is overzicht houden en je er gewoon stap voor stap doorheen werken. Daar gaat mijn database hopelijk goed bij helpen. En als het werkt, werkt het ook voor andere vergelijkbare situaties. Want daar zijn er veel van! Dus wellicht kan ik er meer mensen blij mee maken.
Ik vind het zo geweldig leuk dat ik er na het avondeten wel mee door zou willen gaan! Ik heb dat weleens eerder gehad. Als ik eraan toegeef loopt het vroeg of laat spaak.
Dit weekend was het schoonmaken en de was op zaterdag morgen. Het is een groot huis, dus we waren er wel even mee bezig. Zaterdagmiddag kan ik me niet meer herinneren. ‘t Zal wel niets doen zijn geweest. Zondag hebben we Puerto Jiménez wat beter bekeken en wat informatie vergaard over trektochten in Corcovado. Het haventje van Puerto Jiménez was eigenlijk de enige plek waar op zondag wat gebeurde met vissers, touristen, restaurantjes en kanoverhuur.
Gisteren zijn Cristina en ik weer naar het Piro Onderzoeksstation gegaan, waar we ons dit keer wel konden voorstellen aan de wetenschappers en konden vertellen wat we voor ze kunnen betekenen. Er bleek duidelijk belangstelling voor onze diensten te zijn. Fijn!
De database waar ik de afgelopen week aan gewerkt heb, is ver genoeg af om een kleine demonstratie te geven waar H. en J. de twee onderzoekers met wie ik samenwerk, erg tevreden mee waren. Later deze week kunnen we waarschijnlijk met de echte data van start.
Cristina ging aan het eind van de middag weer terug, maar ik mocht een nachtje blijven om een paar schildpaddenpatrouilles mee te lopen. Een vlak voor zonsondergang en een rond zonsopkomst de volgende morgen. Ik heb jammergenoeg geen schilpad gezien. Het is nu niet het nestseizoen maar er waren wel een paar nesten op het strand waar we patrouille liepen. Dezelfde nacht trof een andere patrouille op een ander strand wel een paar schildpadden aan.
H. die me rondleidde heeft me van alles verteld over hoe ze de nesten en de schildpadden meten, en hoe ze soms nesten verplaatsen naar een hoger gelegen stuk strand of een speciale ‘broederij’: een afgescherm stukje strand met een soort tent van gaas. Er was één nest dat rond 7 maart uit zou moeten komen, maar waar nog geen spoor van te zien was, jammergenoeg. Wat het ‘wildlife’ betrof was het een beetje een teleurstelling, maar zo gaat het nu eenmaal met safaris. Soms heb je geluk en soms heb je pech. Ik kom vast nog weleens vaker. Bovendien heb ik veel geleerd over het werk dat H. en J. en anderen hier doen.
Niet onbelangrijk detail: het strand is so-wie-so prachtig maar rond zonsondergang en opkomst adembenemend. De foto’s en de video geven een indruk, maar in het echt is het nog veeeeel mooier. Kijk ook even naar de busreis helemaal onderaan.
THE FLIP FLOP LIFE 