This post in Google translate English
Este post en español de Google
Zo zijn we weer een weekje verder. Een week waar niet zo heel veel over te vertellen valt. We hebben onze dagen aan het vrijwilligerswerk besteed en het gaat allemaal snel vooruit. Zoals Cristina schreef, we zitten ergens onderaan de hierarchie van de organisatie dus we hoeven niet mee te vergaderen en geen beslissingen te nemen of leiding aan andere mensen te geven. Gewoon, de hele dag aan één ding werken. Voor Cristina een nieuwe ervaring. Voor mij niet, maar desalniettemin wel degelijk heel aangenaam.
In het weekend hebben we vrijwel niets gedaan, behalve de hele morgen naar de vogels en de apen kijken, en vervolgens lunch en siësta. Zaterdagavond na donker zijn we naar zee gegaan om de bioluminiscentie (is dat het juiste woord?) te zien. Iemand had ons getipt en het is wonderbaarlijk. Alsof er vuurvliegjes door het water zoeven als je het in beweging brengt. Erg lang konden we er niet van genieten want we werden tegelijkertijd aan alle kanten gebeten door iets kleins. Ze heten ‘peracaridos’. Niet zo erg als mierenbeten maar wel irritant.
Zondagmiddag zijn we naar een ander strand hier vlakbij geweest. Het was heerlijk zwemmen, dit keer zonder gebeten te worden. Ik had het geluk dat ik in het troebele water nog een koffervis en een grote schildpad (misschien 80cm tot een meter lang) kon zien. Nou ja, zien, ik zwom er bijkans tegenaan. We hadden ook uitzicht over de baai, de ‘Golfo Dulce’ oftewel de zoete golf, met aan de overkant een mooi schouwspel van een regenbui waar de avondzon tegenaan scheen.
We waren uitgenodigd voor een ‘baby shower’ voor de vrouw van de buurman. Helaas zagen we ons gedwonen om af te zeggen. We konden toch niet met gerust gemoed naar een feest met veel mensen, kinderen en een zwangere vrouw gaan nadat bij Osa Conservation de alarmbellen waren afgegaan. Het had wel tot gevolg dat we voor het eerst in onze levens een heuse luiertaart hebben gemaakt. Het was veel leuker om te doen dan ik dacht.
Dus veel werken en van de natuur genieten. Ik wil niet verwend klinken, maar het was bijna een saaie week. ‘Gelukkig’ gooide het Coronavirus roet in het eten. Zoals je elders kan lezen ging Osa Conservation op slot. Maar daar bleef het niet bij. Sindsdien hebben ze in de VS de noodstoestand en gaan in Europa alle landen dicht alsof er geen Europese Unie bestond.
We zijn van plan om morgenochtend te gaan wandelen in het nationale park Corcovado. Helaas, de gids is ziek geworden en heeft afgezegd. Dat wil echt wat zeggen want zoveel klanten kan hij nu niet hebben, en vorige week was hij nog bijzonder laconiek over het Corona virus in Puerto Jimenéz. Nou, plan B, dan gaan we toch gewoon zonder gids. De ervaring bij andere parken leert dat na duizenden touristen de paden echt wel heel duidelijk zijn. Daarvoor heb je geen gids nodig, maar een gids kan je wel veel meer laten zien als je een goeie hebt. Echter, zonder gids kunnen we zelf ondertussen ook een vogel of twee spotten.
Plan B gaat misschien ook niet door. Vandaag lazen we dat er vanaf morgen geen toegangskaartjes meer worden verkocht en of we met onze kaartjes naar binnen kunnen is nog even afwachten. De Costa Ricaanse overheid heeft de toegang tot het land afgesloten voor niet-ingezetenen. Bovendien is het tourisme al helemaal in elkaar gezakt en dus (althans ik geloof daarom) worden de nationale parken dicht gedaan.
We houden jullie op de hoogte en ondertussen hoop ik dat het virus aan jou voorbij zal gaan. Cristina en ik hebben er tot nu toe geluk mee gehad.
THE FLIP FLOP LIFE 