Na alle activiteiten waar ik vorige week dinsdag verslag van deed hebben we de rest van die week inderdaad (vrijwel) niks gedaan. Er viel ook niet veel te doen want het regende en regende. Cristina vertelde me dat ze er in het spaans een uitdrukking voor hebben: ‘bosque muy lluvioso’. Naast ‘regenwoud’ hebben ze ‘erg regenwoud’ of ‘extra regenwoud’. Blijkbaar valt het Osa schiereiland daaronder.
Bovendien hadden we een hotelkamer/apartement dat met glas en airco werkte terwijl we hadden beloofd de airco niet te gebruiken. Gevolg : alle kleding en handdoeken werden vochtig en bleven dat. We konden er geen was doen en we zijn dinsdag natgeregend en vrijdag zeiknat geregend. Vrijdag had ik letterlijk geen droge draad aan m’n lijf. Zoals je op de video van deze post kunt zien.
Vrijdagmiddag ontdekten we plotseling dat we vanwege nieuwe coronamaatregelen onze plannen weer eens moesten herzien. In plaats van terug richting Puerto Jiménez te gaan voor een paar dagen vogels kijken moesten we direct door naar Hacienda Baru, zo’n 20 kilometer ten noorden van het Osa schiereiland. Het was nogal een spannende aangelegenheid vanwege vanalles. Meer daarover in dezelfde post als die van de video.
Het eerste dat we bij aankomst deden was een wasbeurt regelen want zo ongeveer alles was ondertussen zo nat en muf geworden dat ik bijna de receptie niet in durfde. Zelfs de auto had onderweg bij het doorkruisen van een aantal riviertjes water geschept en dat begon ook vrij snel geursporen achter te laten. Gelukkig hebben we sinds zaterdag veel mooi weer gehad en dat doet een mens en zijn/haar nat geworden spullen goed.
De Coronacrisis heeft ons wat beperkingen opgeleverd, maar het ingestortte tourisme komt ons persoonlijk wel goed uit. Prijzen van hotels en activiteiten zakken als een baksteen. Hierdoor werd Hacienda Baru voor ons betaalbaar en hebben we sinds vandaag het hele park voor ons alleen. Hacienda Baru is een voormalige boerderij (inderdaad, Hacienda betekent boerderij) waar men rijst verbouwde en veeteelt bedreef. Het werd in de vroege jaren 70 eigendom van een Amerikaan, Jack Ewing, die er na een jaar of tien een natuurreservaat en hotel van begon te maken. Eco-tourise avant la lettre kunnen we wel zeggen. Later is het nog beroemder geworden door het boek ‘Monkeys are made of chocolate’.
Een deel van de Hacienda is open voor het publiek met een netwerk van vier paden die bij elkaar zo’n 7,5 Km lang zijn. Dat klinkt niet heel veel, maar als je vogels en andere dieren wil zien moet je langzaam lopen en goed om je heen kijken. Dan ben je zo twee uur bezig met twee kilometer. Een nadeel van het toegankelijke deel van het park is dat het een vijfhonderd meter brede strook is tussen een hoofdweg en de zee. Je hoort dus veel auto’s en vrachtwagens. Verder is het allemaal piekfijn voor elkaar. De paden zijn makkelijk te lopen (als er geen grote takken afbreken). De huisjes zijn gerieflijk, goed doordacht en met snel internet. Ze liggen in een prachtig verzorgde tuin met veel verschillende planten en bomen en een kruidentuin. Alles werkt en de service is geweldig. Er is zelfs een zwembad. In het hoofdseizoen zou ik er eerlijk gezegd niet willen zijn want ik denk dat ik het te druk zal vinden. Maar nu is het zo goed als leeg.
Zonder corona zou er ook een heel aanbod van wandelingen met gids en andere activiteiten zijn, maar dat is er nu even niet bij. Jammergenoeg want we haden op een wandeling met een vogelgids gehoopt. Nu zoeken we het allemaal zelf uit. Vanmorgen zijn we speciaal om vijf uur de deur uit gegaan om vogels te kijken.
Over vogels gesproken, onze vogelgids is vrijdag in Drake ook volkomen doorweekt geraakt. We zijn in hechte samenwerking meer dan een uur bezig geweest met bladzijden van elkaar lostrekken, droog deppen en velletjes wc-papier tussenvoegen. Het werkte goed, maar langzaam. Vandaag zou de zon het laatste werk doen. Behalve dat het plotseling begon te regenen terwijl ik een dutje deed. Ik was er net te laat bij. Het boek was weer nat. Gelukkig was de schade beperkt vergeleken met vrijdag. Dezelfde velletjes wc papier die het water uit het boek zogen, kanaliseerden het water nu weer terug het boek in. Fijn. WC papier weer verwijderen en aan de slag met de föhn, want zonder vogelgids kunnen we niet verder. Dat boek is zo ongeveer ons kostbaarste bezit geworden. Het vertelt niet alleen welke vogels we gezien hebben, maar ook waar we zijn geweest en wanneer dat was.
THE FLIP FLOP LIFE 