De tweede helft van vorige week deden we het rustig aan. In Drake had Cristina een voet aan een tafelpoot gestoten en de kleine teen flink bezeerd. Dat ging niet snel over dus we moesten de wandelingen flink reduceren. Helemaal niet erg, want er was genoeg niets doen over. Het weer aangenaam warm en met weinig regen. Bovendien waren we de enige gasten in Hacienda Baru. Dus we hadden de tuin, de aandacht van de kokkin bij het ontbijt, en het zwembad voor ons alleen.
Niet onbelangrijk, al het personeel had tijd voor praatjes en gesprekken. Met name met de tuinmannen, die ons van alles wisten te vertellen over hoe de tuin en het park waren opgezet, en de dieren en de vogels die er voorkwamen. We hadden gehoopt een vogelkijkwandeling met gids te boeken, maar vanwege de Corona crisis bleek dat niet mogelijk. Totdat een van de tuinmannen die zelf een vogelaar is, ons er een aanbood – met toestemming van de baas.
Dus donderdagmorgenvroeg begonnen we, net als in Montverde, ‘s morgens vroeg op een parkeerplaats. Dit keer de parkeerplaats van het hotel. Daar staat een boom waar veel vogels naartoe komen. Hemelsbreed ligt de Hacienda niet ver van het Osa schiereiland, maar geografisch gezien is het een compleet andere plek met een dito klimaat. Dat betekent dat we veel, voor ons nieuwe, vogels konden zien. Twee uur en ‘tig vogels later zaten we aan het ontbijt.
Dezelfde tuinman had er lucht van gekregen dat we best kennis wilden maken met Jack Ewing, de eigenaar van Hacienda Baru en bood ons aan te vragen of hij kennis wilde maken. In de post van vorige week, vermeldde ik dat Hacienda Baru beroemd is omdat het een van de eerste eco-tourisme boerderijen in Costa Rica is en vanwege het boek ‘Monkeys are made of chocolate‘, geschreven door de mijnheer Ewing. Ewing is ondertussen ondertussen rond de tachtig jaar oud, vermoed ik, maar leeft nog steeds op de Hacienda en bleek inderdaad bereid om kennis te maken.
We voelden ons bijzonder vereerd en waren vrijdagmorgen zenuwachtig als twee master studenten die hun eerste interview gingen doen. Het was natuurlijk geen interview maar we dachten er wel even over na welke vragen we hem wilden stellen. De ontmoeting was er een met mondkapjes en over de afstand van een ontbijttafel. Hij bleek een bescheiden man en nog steeds bijzonder begaan met natuurbehoud. De grootste uitdaging voor natuurbehoud wereldwijd was volgens hem het tegengaan van illegale jacht – iets dat ook in Costa Rica nog steeds een probleem is.
De volgende dag was het tijd om door te reizen naar Cachí. Cachí ligt ergens in het midden van het land, net ten zuid-oosten van Cartago en Paraíso op ongeveer 1200 meter hoogte. Het ligt net onder de wolken en het is er beduidend koeler dan aan de westkust. Misschien maar 20 graden Celsius. Brrrrr. Ik overdrijf natuurlijk, maar we kunnen de warme kleren eindelijk uit de koffer trekken.
Het huis waar we in zitten is prachtig tussen de heuvels gelegen, heeft een geweldig uitzicht en een ruime veranda van waaruit we al dat moois kunnen aachouwen. Een geweldige plek voor de lazy birdwatcher. Vanwege Cristina’s teen konden we niet veel meer doen dan op de varanda zitten, koffie drinken en vogels kijken. Het is niet alleen qua klimaat en geografie een heel andere situatie dan die van Baru en van Osa, Cachí ligt ook op een plek waar soorten van zowel de Stille Oceaan kant als de Caribische kant samen komen. Extra feest dus voor het vogels kijken. Vogels en ander wild. Gisteren zagen we opeens een Tayra langs het huis lopen, een mooi marterachtig dier op hoge poten waar ik nog nooit van gehoord had. De cameraval hangt weer aan een boom …
Vandaag realiseerden we ons dat de vakantie sinds vorige week ook tot daadwerkelijk uitrusten heeft geleid, met veel slapen en weinig doen. Ik beloof niets, maar we hebben weer energie en inspiratie voor het blog gekeregen.
THE FLIP FLOP LIFE 