Sinds week 35,7 is er vreemd genoeg niet zo heel veel gebeurd. Afgelopen zondag was een rampdag voor mij. Op zondag zijn Cristina en ik de enige twee vrijwilligers en Cristina staat dan de hele dag in de keuken om het eten voor de dieren te bereiden. Dat betekent dat ik all vogelkooien en de kooien van de luiaards moet schoonmaken. De kooien van de luiaards is niet zo heel veel werk behalve dan dat er een in een uithoek van het park staat. De afgelopen weken heb ik enorm de pest gekregen aan het schoonmaken van de vogelkooien. Belangrijkste reden : ik pas er niet in.
Ik sta bijna voortdurend licht gebogen of compleet voorovergebogen of gebukt in een klein rothoekje. Dat komt door all zogenaamde ‘verrijkingen’ (takken en blad dat aan de kooi wordt toegevoegd om het een beetje op natuur te laten lijen) en een beroerd ontwerp van de kooien : veel randjes, vooral net boven de grond. En de vogels zitten natuurlijk graag langs of vlakbij de wanden van de kooien, dus ze poepen voornamelijk precies op die randjes.
Behalve dat ik pijn in m’n rug krijg erger ik me wild aan het ontwerp van de kooien. Ik heb totaal geen geduld met techniek die niet werkt. Als het niet werkt, moet het gerepareerd en anders moet het naar het vuilnis of de recycling. Beide opties zijn hier natuurlijk niet aan de orde, dus m’n irritatie kan nergens naartoe behalve omvorming in een absoluut niet te genieten humeur. En daar schieten de vogels ook niets mee op.
Dus gisteren en vandaag heb ik aan m’n begeleider uitgelegd dat ik het niet meer ga doen. Gelukkig had hij alle begrip. Bovendien beginnen er net deze week twee nieuwe vrijwilligers en worden die hopelijk bereid gevonden op zondag te werken. Ik geloof het als het gebeurd is.
Wellicht ook interessant, of eigenlijk het enige dat verder nog in me opkomt voor deze weekblog : het lijkt erop dat ik een ijzertekort opgelopen heb. Daar moet je als vegetariër altijd goed op letten en we hebben het laten versloffen de laatste tijd. Ik slaap veel maar wordt vaak toch moe wakker. Dus dan is er iets mis, en plotseling herinnerde ik me het ijzertekort.
Veel dank overigens aan iedereen die zijn of haar medeleven toonde met wat ik vorige week schreef over de verveling. Gewoon volhouden zei iedereen, op zijn/haar eigen manier : stapje voor stapje, dag na dag en dan komt er een eind aan. En mogelijk komen er toch nog wat interessante dingen naar boven. Dat ben ik inderdaad aan het doen en daar hoop ik maar op.
THE FLIP FLOP LIFE 