THE FLIP FLOP LIFE

We hebben er nu drie kwart van het jaar opzitten. Dus nog een heel kwart te gaan, maar het voelt duidelijk alsof het eind van de sabbatical naderbij komt. Een lichte paniek maakt zich van ons meester. Want willen we terug naar het waterkoude en donkere Zweden? Niet echt. En helemaal niet nu we 25 graden wel wat fris vinden. Ik vroeg Cristina wat ze ervan zou vinden als vanwege Covid maatregelen onze terugreis niet door kan gaan op de geplande 5e januari. ‘Fantastisch!’

• 

• 

De afgelopen week deden angstig veel, dat wil zeggen drie of vier, verhalen de ronde van mensen die ziek waren geworden met hoofdpijn, koorts en pijnlijke botten. Dat kan Corona zijn, maar ook Dengue. En in beide gevallen kan de verspreiding in het centrum een fluitje van een cent zijn. Lichte paniek, maar we zullen zien.

Ik heb een mijlpaal bereikt nu ik eindelijk m’n dataproject voor Osa Conservation heb afgerond. Eind juni, net voor ik op de verzend-knop wilde drukken, viel mijn oog op een ‘kleinigheidje in de data’ waar nog een paar dagen werk achter bleek te zitten. Omdat we op vakantie gingen dacht ik, dat doe ik later wel. Ik meende dat als we elke dag om half vier klaar met werk voor het Jaguar Rescue Center zouden zijn, ik nog tijd genoeg had voor de data van Osa Conservation. Dat pakte dus anders uit dan gedacht. Ik was ‘s middags vaak veel te moe voor wat dan ook. Bovendien bleken er nog wat andere kleinigheidjes op afronding te wachten. Maar langzaam maar zeker kon ik er toch wat tijd voor vrijmaken en afgelopen vrijdag was het opeens af en kon de data de deur uit.

In het Jaguar Rescue Center gaan de zaken vooruit, ook voor ons. Het aantal bezoekers al weken langzaam maar zeker oploopt. Het wordt bijna druk in de ochtenden wanneer de rondleidingen plaatsvinden. De betaalde staf is er erg blij mee want het betekent dat ze weer terug richting hun oorspronkelijke en toch al niet riante salaris kunnen gaan.

Afgelopen zaterdag ontsnapte een papegaai uit haar (of zijn) kooi. Dat was niet voor het eerst, maar dit keer had de persoon die dat liet gebeuren het niet eens zien gebeuren. Dus ze had ook niet gezien in welke richting de vogel was gevlogen. Er brak een lichte paniek uit. Een lange zoekactie en veel consternatie had geen effect. De papegaai, een red-lored parrot, is precies zo groen als het blad aan de bomen, dus het viel ook niet mee. Tot het tijd voor het middageten was, toe kwam ze te voorschijn. Er ging een kleine zucht van verlichting door het centrum. De vogel had al die tijd in de tuin zo ongeveer in het midden van het centrum gezeten vlakbij de twee ara’s die daar rondhobbelen (‘hobbelen’ want ze kunnen niet vliegen).

We kregen ook steeds meer en vaker leuke klusjes te doen. We hebben een paar keer meegeholpen de jonge brulapen tussen twee verblijven te vervoeren. Het is erg grappig werk want je loopt behangen met drie of vier aapjes op je hoofd, schouders en armen. Je ruikt wel uren later nog steeds naar brulaap, maar in mijn geval was dat wellicht vooruitgang want ik was de deodorant vergeten.

Verder worden sommige vogels (twee kleine en een grote papegaai en een toucan) wat langer buiten hun hok gelaten. Ze hebben vrij kleine hokken dus men probeert ze overdag zoveel mogelijk in het vogelperk te houden. Helaas kon dat bij gebrek aan vrijwilligers lange tijd niet. Maar nu wel. Ze kunnen niet zover wegvliegen als de ontsnapte papegaai, maar er moet wel altijd iemand bij ze zijn. Voor het geval ze proberen te ontsnappen, maar ook om te voorkomen dat ze ten prooi vallen aan een stel zwarte haviken die af en toe het centrum bezoeken.

Tenslotte mogen we ook af en toe op de baby luiaards passen. Zoals jullie hierboven kunnen zien is er weinig schattiger dan een kluitje baby luiaards. Echter, als je een weekje opgepast hebt, heb je ook een week lang, keer op keer op keer hetzelfde verhaal over de luiaards gehoord dat tijdens de rondleidingen wordt verteld. Mijn Spaans is er gelukkig nog niet goed genoeg voor.

Al dat oppassen is nu mogelijk omdat er sinds kort ook weer wat meer vrijwilligers bijgekomen zijn. Nadat er eerder een was afgezwaaid, zijn er nu maar liefst drie bijgekomen. Dat levert ons wat afleiding, want wij mogen ze ‘alles’ uitleggen. Maar het betekent ook wat verlichting van ons werk. Ik was het schoonmaken van de vogelkooien zat (zoals je vorige week hebt kunnen lezen), maar op zondag was ik de enige die daarvoor beschikbaar was. Nu niet meer, dus dat probleem kon worden opgelost. Gelukkig!

Het betekent ook dat we nu een weekje vakantie kunnen nemen. Gewoon, om bij te komen van de afgelopen twee maanden. We hebben geen plannen behalve veel door het bos van La Ceiba lopen, vogels kijken en dieren vangen met de cameraval. Behalve vogels kijken vanaf het terras, kwam daar vandaag weinig van terecht. Want we waren te moe. En het beetje energie dat ik nog had ging op aan een lichte paniek : mijn laptop startte niet meer op.