THE FLIP FLOP LIFE

Laat ik met het minst leuke nieuws beginnen. Cris begint zich ook te vervelen in het centrum. Er komen langzaam maar zeker steeds meer vrijwilligers bij, waardoor het leven begint te lijken op hoe het voor Corona was. Destijds liepen er 40 vrijwilligers rond en had men de luxe om er, bij wijze van spreken, vier op pad te sturen om een schoteltje eten naar een vogel of luiaard te brengen. Zo gaat het nu niet, maar met een mens of 10 wordt het allemaal veel makkelijker dan toen er vier waren. Een gevolg is dat onze bijdrage beduidend minder hard nodig is. Tel dat bij de verveling op en we hebben niet veel motivatie meer over. We beginnen ook op te merken dat dingen echt anders zouden kunnen maar dat onze begeleidster niet echt open staat voor nieuwe ideeën. We hebben besloten om ons vooral op La Ceiba te richten waar hulp wat harder nodig is.

Vorige week dinsdag hebben we een fantastische nachtwandeling gedaan. Een van de vrijwilligers hield er na zes weken mee op (Volgens haar is zes weken het optimum voor vrijwilligerswerk : je bent er dan lang genoeg mee bezig om wat diepgang te bereiken en houdt er mee op als het nog leuk is) en ze zou nog graag een nachtwandeling doen. Cristina en ik hebben er een eerder gedaan, afgelopen maart, maar dat was niet zo’n succes want er viel niet zoveel te zien. Dit keer ging het wat beter met een tarantula en een paar andere grote spinnen, kikkers en padden, een kleine fer-de-lance slang die voor Cristina’s laarzen wegschoot (dat was even schrikken maar het liep goed af), een zoetwater slang, zoetwater kreeftjes en tenslotte een kleine eyelash-pit-viper. Ook een geweldig giftige slang, maar deze lag stil over een takje gekronkeld op een meter of vier van het pad.

Woensdag hebben we gewerkt, zodat we ons weekend een dag later konden beginnen. L., Onze begeleidster van Osa Conservation zou een weekje bij ons vakantie komen houden en zo konden we wat meer tijd voor haar vrij maken. Die woensdag was onze zesde dag werken en dat viel niet mee. Volgens mij zijn we er nog steeds van aan het bijkomen want ik val elke dag voor acht uur in slaap.

Donderdag zijn we uit eten geweest met de oprichtster van het Jaguar Rescue Center, haar zus, diens man en de dierenarts van het centrum. Dat was een plan vanaf zo ongeveer de eerste week dat we in het centrum waren. We hadden het al min of meer vergeten toen we eraan herinnerd werden. We vatten de koe meteen bij de horens.

Cristina en ik realiseerden ons dat het voor het eerst in lange tijd was dat we een restaurant van binnen hadden gezien. Maar ook dat het dit jaar in Costa Rica de eerste keer was dat we met andere mensen in een restaurant zaten. We hadden gedacht in een vrijwel leeg restaurant te dineren in deze Coronatijden, maar elke tafel was bezet. (nu, vijf dagen later vertonen we geen symptomen – en ik schrijf deze zin expres zonder ‘nog’) Het was een reuze gezellige bijeenkomst, waarbij ik veel aan m’n Spaans kon werken. Ik kan het bijna verstaan als iedereen wat langzamer zou praten. Tico’s praten lekker langzaam maar het gezelschap bestond behalve ik, uit Spanjaarden.

Het bezoek van L. ging jammergenoeg niet door. Er wordt al een paar weken gedemonstreerd in Costa Rica. Het is me niet precies duidelijk waartegen, maar ik geloof dat men niet blij is met de Corona maatregelen en wat dat met de economie doet. Wegversperringen zijn deel van de demonstraties waardoor het vrij lastig is om door het land te reizen als je geen eigen auto hebt. De busmaatschappijen rijden niet of zitten vast in de versperringen. L. kon nog wel met een collega mee naar San José rijden en ze zou met een paar van onze collega’s van San José naar hier liften. Helaas kreeg hun auto op het laatste moment panne en dat was het einde van het plan. Hopelijk wordt dit uitstel geen afstel.

Voor mij was de les wederom dat plannen in Costa Rica eigenlijk niet kan. Je moet die dingen als voornemen zien en dan maar zien wat ervan komt. (En als het kritisch is, zoals op tijd op het vliegveld zijn, moet je flinke marges inbouwen.) Dus van te voren zes dagen werken om een weekend te verplaatsen is niet handig. Want als het voornemen niet doorgaat heb je het voor niets gedaan.