De afgelopen week was gewoon een week met werk in La Ceiba, het bos waar een goed deel van de dieren die door het Jaguar Rescue Center komen verblijven voor ze worden vrijgelaten. Cristina verzorgt een deel van de dieren die er nu verblijven: een Chachalaca (een vogel), twee eekhoorns, een paca (een knaagdier zo groot als een hond en de kleur en stippen van een ree), 15 papegaaien (die we eerder ook in het JRC hadden verzorgd), en rattenfamilie en een olingo (een schattig nachtdier dat meestal in de bomen leeft). Dat kost een paar uur en de rest van de dag werkt ze aan de plannen voor een onderzoeksstation dat het JRC wil beginnen.
Ik ben verder gegaan waar ik vorige week gebleven was met het onderhoud van het hoofdpad. Het begon met bladeren vegen, maar al snel kwam daar planten verwijderen naast het pad bij en onkruid trekken tussen de tegels van het pad. Dat laatste klinkt suf en het is allemaal niet verbijsterend hoogdravend, maar als het niet gedaan wordt houd je uiteindelijk geen pad meer over. Al dat groen breekt na verloop van tijd het cement en verplaatst hele tegels. Voor mij niet onbelangrijk, het was eindelijk iets dat ik af kon maken en dat niet de volgende dag opnieuw gedaan hoeft te worden.
Afgelopen zondag is Cristina begonnen aan een marathon in de keuken van het JRC waar ze de hele week (behalve woensdag) het voedsel voor de dieren klaarmaakt. Ze had het aangeboden zodat degene die dat werk normaliter doet een week met vakantie kon. Dat aanbod werd met heel hartelijke dank aangenomen. Op de derde dag van de week kwam het verzoek of ze het misschien nog een week wilde doen. Dat gaat ze niet doen, maar het geeft maar aan hoe de betaalde medewerkers in het JRC eraan toe zijn. Vanwege gebrek aan toeristen en de noodzakelijke bezuinigingen sinds de Coronamaatregelen van start gingen is er geen sprake van vakantie voor wie danook geweest en zijn de weekenden tot een dag verkleind.
Voor mij betekent het dat ik nu Cristina’s taken in La Ceiba overneem. Behalve de bereiding van het eten, want dat wil ze blijven ze doen. Het is maar 20 minuten werk maar het maakt de morgenstress er niet beter op. Want het keukenwerk in het JRC heeft in tegenstelling tot het schoonmaakwerk wél, en maar liefst drie deadlines op een dag. Nu ik het zo opschrijf realiseer ik me dat het eigenlijk te gek voor woorden is. We hebben zojuist geregeld dat ik morgen ga leren hoe het eten wordt klaargemaakt.
Het betekent voor mij ook dat ik toch weer hokken sta schoon te maken die, meer dan in het JRC, bedoeld zijn op het bos te lijken waar ze in staan. Oftewel, ze hangen zo stampvol met takken dat ik me nauwelijks kan bewegen zonder een oog kwijt te raken. En tenslotte betekent het ook dat ik toch weer – al limbo-dansend en kromgebogen – poep sta weg te schrobben om het de volgende dag wéér terug te vinden op precies dezelfde plekken. Maar goed, het is nog maar vier dagen. En ik houd het vol op dezelfde manier als dat ik naar de tandarts ga : het doet pas pijn als de boor daadwerkelijk aan het werk is en het duurt niet lang.
Een leuke bijkomstigheid is dat ik bezig ben iets nieuws te leren : hoe de takken in de hokken te voorzien van bladgroen uit het bos. Dat heet ‘enrichment’, oftwel ‘verrijking’. Ik ben er een groot fan van. Het maakt het schoonmaakwerk er niet beter op maar de dieren vinden het fan-tas-tisch en dat geeft veel voldoening. Zo gauw er nieuw bladgroen in het hok met de papegaaien hangt gaan ze ermee aan de slag : verkennen de zaak, hoppen er doorheen en beginnen het af te breken en op te eten. Veel bladgroen ligt de volgende dag op de grond.
Wat ook fijn is, is te zien hoe de papegaaien vooruit zijn gegaan in het verwilderen. Het waren ooit huisdieren en toen ze in het JRC waren, waren ze nogal hyper. Zo gauw er een auto langsreed of mensen voorbijkwamen begonnen ze te krijsen en heen en weer te vliegen. Hetzelfde gebeurde als we het hok ingingen om het schoon te maken. We werden van alle kanten bekeken, benaderd en gepikt. En we werden zo ongeveer bestormd als we met het eten binnenkwamen. Dat is nu tachtig procent minder. Ze zijn nog steeds bijzonder geïnteresseerd, maar de vogels zijn veel stiller en rustiger geworden. Zelfs als we met eten naar binnen gaan. Dat is grote vooruitgang volgens de dierenarts.
Cristina houdt ondertussen huis in de keuken van het JRC. Er zijn allerlei regels van kracht in wie er in de keuken wat mag doen, waar alles hoort te zijn enzovoorts. Het is de enige manier om het werkbaar te houden. De dame die nu op vakantie is stond onder de vrijwilligers bekend als niet al te makkelijk, want ze probeerde die regels te handhaven. Ze moet tenslotte de hele dag in de keuken werken. Diezelfde vrijwilligers beginnen nu met Cristina in de keuken te ontdekken dat die dame eigenlijk best easy-going is. De vaste staf vind het geweldig hoe Cristina de orde handhaaft : hé, jij daar, die vieze schotels gaan in de ton voor vieze schotels, niet in de wasbak.
THE FLIP FLOP LIFE 