THE FLIP FLOP LIFE

Afgelopen week was de tweede rustige week op rij, maar alles behalve saai. Het was weer een week waarin we een paar uur per dag vrijwilligerswerk doen in La Ceiba en vervolgens achter de computer duiken voor onze projecten. Behalve in de weekenden – die bij ons nog steeds op woensdag en donderdag vallen – waarin we geen vrijwilligerswerk doen en beduidend minder achter de laptop zitten. In vergelijking met vorige week zijn we ook wat meer uitgeslapen geloof ik. In ieder geval lukt het Cristina niet meer om me stiekem in allerlei slapende houdingen te fotograferen.

Afgelopen woensdag zijn we op excursie geweest naar Nationaal Park Cahuita. Een relatief klein park naast het kustdorpje Cahuita, een ongeveer drie kwartier rijden naar het noordwesten vanuit La Ceiba. Het park heeft twee ingangen. Een min of meer aan de hoofdweg en een aan het strand. Grappig genoeg worden de ingangen bewaakt door twee verschillende instanties. De ene wordt door een agentschap van het ministerie van natuur en milieu bewaakt, de andere door het dorp. Als je bij de ene naar binnen gaat gaat het geld naar het ministerie en van daar naar wat men daar belangrijk vind. Als je bij de dorp-ingang naar binnen gaat gaat het geld via de lokale gemeenschap naar het park onderhoud. Dus je kan met je portemonnaie stemmen.

Ook interessant, je mag bij de dorp-ingang zelf bepalen wat je betaalt en dat lijkt best goed te werken, gezien de staat van het onderhoud. De paden lagen er piekfijn bij. Het dorp is een grote verzameling van hotels, hostels, bars en restaurants. Vanwege Covid staat het leven er nu ongeveer stil, maar het is wel duidelijk dat in betere tijden hordes vakantiegangers het park instromen.

De meeste mensen zijn vooral geïnteresseerd in het strand. Een lange strook goudgeel zand met bomen erlangs een ondiepe zee en alles zo toegankelijk dat je er misschien wel met de rolstoel naartoe kan. Ik vind het een innovatief concept voor natuurbehoud: de opbrengsten van het strand gebruik je voor het behoud van het bos.

Voor de natuurliefhebbers zoals wij viel er overigens voldoende te zien, ookal was alleen het strandpad open. De rest was dicht vanwege onderhoud. We hebben een paar wasbeertjes ontmoet – twee waren er zeer geïnteresseerd in onze lunch -, een pizote en een paar kapucijnaapjes. Een daarvan was bepaald niet bang en stak zijn (of haar) hand bedelend naar Cristina uit.[VIDEO]

Het park strekt zich uit tot in de zee om ook een koraalrif te beschermen. Ik zou er graag wat rondsnorkelen, maar dat mag alleen met een lokale gids. Zo kan men er vrij zeker van zijn dat je niks kapotmaakt, ook niet per ongeluk. Ik ben als goedgeaarde Nederlander natuurlijk te beroerd om voor een gids te betalen. Want ik maak heus niets stuk en kan het rif makkelijk zelf vinden. Maar goed, het gevolg is dat ik er niet ga snorkelen en dat is uiteindelijk het beste voor het koraal.

We hebben ook wat nieuw natuurschoon in La Ceiba ontdekt afgelopen week. Vandaag hebben we eindelijk de manakins gezien die de parkwacht al weken geleden had gespot. Manakins zijn kleine, vaak bontgekleurde, neotropische (dus de tropen van de nieuwe wereld, dwz Amerika) vogels met bijzonder baltsgedrag. Het is een hele familie waarvan Cristina vandaag een paar wit-gekraagde manakins hoorde toen ze bezig was met het schoonmaken van de papegaaienkooi in het bos. Ze maken een karakteristiek tikkend geluid met hun vleugels.

Zaterdag kwam de cameraval terug van een twee weken durend verblijf in het bos. En het ding had eindelijk wat wild te pakken gekregen. Behalve een armadillo, twee wasbeertjes, een agouti en een duif ook een ocelot. Een ocelot is een prachtige katachtige en niet makkelijk te vinden. Hieronder de video-opnames van de armadillo en de ocelot, maar eerst nog even het volgende:

We blijven nog twee maanden langer in Costa Rica dan gedacht. We zouden op 5 januari weer in het vliegtuig stappen, maar dat wordt begin maart. Cristina zou oorspronkelijk begin februari weer naar Costa Rica afreizen voor een uitwisselingsproject. Ze realiseerde zich echter dat ze niet tegelijkertijd met de studenten hoefde aan te komen en zodoende konden de twee maanden van haar uitwisselingsverblijf naar voren geschoven. Deze week kregen we beiden het okay van onze respectievelijke bazen en collega’s. Met nogmaals heel veel dank! Voor de goede orde : De extra twee maanden zijn dus geen verlenging van onze sabbatical, maar gaan we met hulp van moderne micro-elektronica vanuit Costa Rica werken.

.