THE FLIP FLOP LIFE

Deze week was in principe weer una semana tranquila, een rustige week zoals de vorige twee. Hmmm, behalve dan dat Cristina lichtelijk in de stress raakt omdat het rapport of voorstel dat ze schrijft voor een biologisch onderzoek station in La Ceiba eind van de maand af moet zijn. Ik heb haar aangeraden om alle onaffe zaken naar de toekomst en andere rapporten te verwijzen. Dat hielp.

Behalve dat stond deze week in het teken van het lokale wild. Vorige week vertelde ik dat onze cameraval een Ocelot te pakken had gekregen. Dat bleek groot nieuws in het Jaguar Rescue Center. Er werd opnieuw jacht gemaakt op de cameravallen die ergens moesten zijn. Slechts een persoon wist waar ze waren en toen ze hoorde van de Ocelot kwam de doos héél snel tevoorschijn. Maar ze ‘deden het niet’ volgens die persoon. Dat wilde ik nog wel even zelf verifiëren want de persoon in kwestie stond bij mij niet hoog op het lijstje van handig-met-techniek.

Het kostte een uurtje om de vijf cameras te checken. Twee leken te werken. De rest had problemen. Ik ben twee uur bezig geweest om er een open te schroeven en wat dingetjes te testen. Tevergeefs helaas. Ik hoop dat contactspray gaat helpen, ook bij de andere twee die niet werken. Contactspray was niet te vinden in La Ceiba, dus dat moet even wachten. Vervolgens was ik nog wat tijd kwijt met het opladen van een batterij batterijen. Elke camera heeft plek voor acht AA batterijen. Dus daar kan je even mee bezig zijn.

De twee werkende camera’s hebben we meteen na het opladen van de batterijen aan het werk gezet. Een paar dagen maar, want de batterijen waren meer dan een jaar niet gebruikt en niet in geweldig goede staat. Een van de twee kwam vandaag terug met foto’s van een agouti en, jawel, een ocelot. Jammer genoeg waren de foto’s van die laatste overbelicht. Dus erg mooi was het niet en nu hebben we nog steeds geen goede foto van zijn of haar kop. Het was toch goed nieuws, want het betekent dat er inderdaad een door het bos patrouilleert nachts!!!

Verder realiseerden we ons dat de cameravallen ook goed van pas komen om de dieren te observeren die in de kooien in het bos aan het verwilderen zijn en op hun vrijlating wachten. De beheerder had sporen van een kat rond het hok van een kapucijnaapje gezien en heeft er nu een camera op gezet om te zien wat er precies gebeurt. Maar ook gewoon kijken wat de dieren doen als we afwezig zijn, kan heel goed met de cameravallen.

Tenslotte komen de vrijgelaten dieren de eerste week (of zo) af en toe of regelmatig terug naar ‘hun’ hok. De theorie is dat ze moeten wennen aan hun vrijheid en het hok geeft een veilig gevoel. In principe blijft de deur open (tenzij het hok voor een ander dier nodig is) en wordt er ook dagelijks voer neergezet. In de loop van de week wordt dat steeds minder en/of steeds meer van wat ze in het bos zouden moeten kunnen vinden. Zo’n praktijk heet een ‘soft release’ en het lijkt goed te werken.

Gisteren mochten Cristina en ik geheel op eigen houtje (en dat wil wat zeggen want dat overkomt niet de eerste de beste vrijwilliger) een drievingerige luiaard vrijlaten. Die hebben blijkbaar geen soft release nodig. Je zoekt een boom met wat lianas, opent het deurtje van de draagkoffer, en de luiaard gaat op weg. Het duurt een minuutje of twee voordat ie daadwerkelijk aan de liana hangt. Daarna gaat het langzaam maar zeker. Een kwartier later is hij of zij volkomen verdwenen in het groen.

Twee weken geleden is een olingo vrijgelaten in het bos van La Ceiba. Olingo’s zijn bijzonder schattige nachtdiertjes. Ze houden het midden tussen een eekhoorn en huiskat en wonen normaliter in de kruinen van de bomen. Ze eten fruit en kleine diertjes en insecten. Het zijn zeldzame dieren, maar in deze regio komen ze blijkbaar veel voor – althans, in het JRC hebben we er nu twee of drie gezien.

Een paar dagen geleden klom hij ‘s avonds ons terras op. Dat was niet de bedoeling dus we joegen hem weg. Midden in de nacht kwam hij echter terug, op zoek naar eten in de keuken en op jacht naar de gekko’s op de zolder. De volgende avond kwam hij terug en hadden we er een flinke kluif aan om hem weg te jagen. Maar zelfs de waterspuit werkte niet. Deze olingo was duidelijk nog teveel aan mensen gewend – waarschijnlijk was hij ooit een huisdier.

Uiteindelijk liet Cristina hem toe om te zien wat hij ging doen. Naar eten zoeken. Ze vroeg zich af of hij misschien niet wist dat er eten bij zijn hok op hem lag te wachten. Ze opende de voordeur en liep naar buiten. De olingo liep tussen haar benen met haar mee. Zo gauw hij het eten zag, dook hij erop af en vergat Cristina volledig. Wat bleek? Bij deze olingo was men de eerste twee dagen vergeten het voer neer te zetten. Bovendien werd het hok werd meteen in gebruik genomen door een andere olingo. Hij had dus geen veilige plek meer en wist niet van het eten.

De volgende nacht hebben we hem niet meer gezien. De beheerder was zelfs bang dat hem iets was overkomen. Vanmorgen bleek zijn eten helemaal opgegeten. Dat is een goed teken maar er loopt natuurlijk meer gedierte door het bos met hetzelfde dieet als een olingo. Dus vanavond of morgen zetten we de cameraval erop.