Als het je nog niet was opgevallen : onze sabbatical is al bijna voorbij. Toen ik het nieuws van week 10 schreef, hadden we al een maand vrijwilligerswerk voor Osa Conservation achter ons, en kon ik me nauwelijks voorstellen hoeveel tijd we nog wel niet hadden. Nu zijn we al in week 47 en het voelt als ‘nog maar’ vier weken vakantie en dan moeten we weer aan de slag. Maar het is wel ‘maar liefst’ nog vier weken.
Afgelopen week hebben Cristina en ik even op een rijtje gezet wat onze sabbatical ons aan inzichten en andere zaken heeft opgeleverd. Onze trouwe lezers hebben wellicht al een idee van wat dat is. We gaan er vast nog over schrijven in een of twee afzonderlijke posts. Onder het mom ‘ken uw partner’ hebben we voor elkaar op een rijtje gezet wat de ander aan inzichten had opgedaan. Het is geen sappig nieuws, maar blijkbaar kennen we elkaar goed genoeg.
De eerste drie of vier dagen hebben we weer heel veel geslapen. Cristina veel meer dan ik want de voorafgaande week was wel heel erg vol voor haar. Verder hebben we een beetje in huis rond gehangen en van de natuur genoten, klusjes gedaan en het strand bezocht (die ene dag dat het weer het toeliet want het is bijzonder regenachtig en bewolkt de laatste tijd). Over anderhalve week gaan we een paar dagen naar Tortuguero, een afgelegen dorp in het noorden van Costa Rica aan de Caribische kust. Maar tot dat moment is het me niet helemaal duidelijk wat we gaan doen, behalve niets doen
Eigenlijk is het begrip vakantie een beetje verwaterd voor mij. In november heb ik elke dag een paar uur vrijwilligerswerk gedaan in La Ceiba, en de rest van de dag heb ik aan mijn plannen gewerkt om een bedrijf te beginnen. Je zou kunnen zeggen dat ik al aan de post-sabbatical ben begonnen. In zekere zin ben ik daar al aan begonnen sinds ik me afgelopen maart realiseerde dat ik meer database toepassingen wilde maken en wel voor natuurbehoud of duurzame ontwikkeling. Dus mijn post-sabbatical begon al aan het begin van het sabbatical, ookal had ik er bijna geen tijd voor. In november eindelijk wel. En nu in december weer. Dus ik mix post-sabbatical werk deze maand met niets doen in plaats van twee uur vrijwilligerswerk. In januari begin ik weer aan m’n baan in Lund, maar voor 60%, dus dan is het regulier werk en post-sabbatical werk. Het leven is fluïde, soms.
Voor Cristina geldt iets vergelijkbaars, behalve dat zij in november nog wel voltijds vrijwilligerswerk deed. Daartegenover staat dat voor haar het werk in Lund al maanden eerder op de stoep stond via af en toe een urgente email van een collega. Daarnaast begint ze volgend jaar aan een uitwisselingsproject tussen de Universiteit van Lund en de Nationale Universiteit van Costa Rica. Dus daar zat ook wat voorbereiding aan vast. Afgelopen week kreeg ik ook een urgente email. Van mijn baas die hulp nodig had met de database die ik in Lund bijhoud. Het kostte me een halve dag, maar we hadden afgesproken dat ik voor dringende zaken beschikbaar zou zijn. Bovendien was hij zo attent me eraan te herinneren dat ik ervoor betaald moet krijgen. Dus ik klaag nergens over en ben blij dat het nu pas gebeurde en niet al veel eerder.
Tenslotte was afgelopen week weer olingo week. Hij poept tegenwoordig meer buiten de deur gelukkig, en laat ons meer met rust. Dat wil zeggen dat hij aan het begin van de avond nog steeds de keuken en de rest van het huis inspecteert op zoek naar voedsel, maar na een ronde houdt hij het voor gezien en verdwijnt de tuin en het bos in. Vaak komt hij nog wel een of twee keer per nacht terug.
Het diertje houdt ons zo bezig dat ik ben begonnen aantekeningen van z’n gedrag te maken. En we stellen af en toe de camera val op in huis. De laatste paar dagen slaapt hij niet meer in het riet van het dak, maar achter een luik in de keuken. Wat erg praktisch is, is dat hij allerlei insecten eet en zodoende ons huis helpt schoon houden. De afgelopen week hebben we veel last van kevers die ‘s avonds het licht opzoeken om vervolgens dood of half-dood neer te vallen. Spekkie voor z’n bekkie!
THE FLIP FLOP LIFE 