THE FLIP FLOP LIFE

Een paar dagen nadat ik vorige week had geschreven over hoe vrijwilligers werk, vakantie en post-sabbatical werk in elkaar over vloeiden, merkte ik dat ik toch best wel moe werd van die mix. Dus ik ben overgeschakeld naar zoveel mogelijk vakantie. Op het gevaar af dat ik me begon te vervelen.

De beheerder, W., van ons stukje bos nodigde ons uit voor een wandeling naar de apenkooi diep in het bos van La Ceiba. Dat was weer een weergaloze ervaring. Alleen al het groen van het bos, gemengd met lichtvlekken en donkere schaduwen. Dit keer troffen we geen enkele slang aan, maar een paar peccari’s sloegen 20 meter van het pad af op de vlucht. Peccaris zijn een klein soort everzwijnen, maar ze zijn even gevaarlijk als je ze laat schrikken. W. was erg bezorgd, maar er gebeurde uiteindelijk niets.

Erg leuk aan de wandeling was dat we een pizote uitlieten. Pizotes zijn kleine viervoeters, zwart van kleur met een geringde staart en een spitse neus. Het uitlaten is onderdeel van de zogenaamde ‘soft release’. Sommige dieren, met name de apen, worden voordat ze helemaal vrij gelaten worden, elke dag een paar uur vrij gelaten. Meestal willen ze daarna weer terug in de kooi. Deze pizote is nog heel jong en geniet als een dolle van de wandeling. Ze rent heen en weer door het bos op zoek naar eten. Maar tegelijkertijd blijft ze wel dicht bij ons. Op de terugweg ging ze weer haar kooi in.

Tijdens de wandeling controleerden we ook een stel camera vallen die W. daar enkele dagen of een week eerder had opgehangen. Het resultaat : veel foto’s van agoutis (daar struikel je bijna over), een ‘great curassow’ (een grote vogel die vooral over de grond loopt), een armadillo en, jawel, een ocelot. Een andere dan degene die we eerder op de gevoelige plaat hadden ‘gevangen’. Veel groter ook. De foto’s van de ocelot komen later, want de geheugenkaart zit nog in de cameraval in het bos.

• 

• 

Een paar dagen na onze wandeling kon W. een paar dagen niet veel doen en dat betekende dat wij die dagen voor de dieren zorgden. Behalve de aap en de pizote, want die wilde W. per sé zelf blijven doen. Het was maar een paar dagen, zodat we zonder problemen een paar dagen naar Tortuguero konden. Met z’n tweeën, dwz zonder Matilda. Een van de dierenartsen van het Jaguar Rescue Center was zo vriendelijk om op Matilda te passen en haar insuline toe te dienen.

• 

• 

Tortuguero is een afgelegen dorpje aan de Caribische kust, niet ver van de grens met Nicaragua. Je kan er alleen komen met een vliegtuig of een boot en er zijn geen auto’s. Tortuguero is een wereld beroemd voorbeeld van natuurbehoud waar het stropen van zeeschildpadden en het leegroven van hun nesten is vervangen door zeeschildpad tourisme. Cristina en ik waren er in 2013 een weekje tijdens onze vakantie in Costa Rica en Panama. Dit keer sliepen we weer in hetzelfde hotel, Casa Marbella, en hoopten we naar ons favorite restaurant van destijds te gaan, Buddha café. Het restaurant was jammergenoeg dicht vanwege de corona crisis. Het hele dorp leeft van het tourisme en veel hotels, hostels en restaurants hebben het jaar spijtig genoeg niet overleefd.

• 

• 

Casa Marbella was nog wel open, gelukkig. Het hotel heeft een fluisterboot voor rondleidingen door de kanalen en rivieren van het Tortuguero Nationaal Park waar het dorp aan grenst. Met het toegangskaartje mag je de hele dag het park in. Het hotel heeft ook een kano waar je gratis gebruik van mag maken, dus na de rondleiding in de morgen deden we alles ‘s middags nogeens dunnetjes over met de kano. We kunnen het iedereen aanraden die van natuur en stilte houdt! Het stikt er van de reigers, op z’n minst vijf verschillende soorten. Daarnaast hebben we onder meer een groene ibis gezien, een paar kaaimannen, capucijnaapjes, slingeraapjes, gigantische iguana’s, ‘sungrebes’ (in het Engels), en zoetwater schildpadden. Het moet gek lopen als er niet een fotoalbum van verschijnt. Maar hier alvast een filmpje. Een minuut stilte in het bos.

Een andere interessante ervaring van de trip naar Tortuguero was dat het duidelijk bijna kerst is. Vanwege het tropische weer kan ik het maar moeilijk geloven. Echter, de decoraties die we overal aantreffen laten helemaal niets aan duidelijkheid over, zoals je hieronder kan zien. Het is echt van de gekke om al die sneeuw associaties hier te zien.

• 

• 

• 

• 

• 

Kerst is niet alleen bijna het einde van het jaar, en het einde van onze sabbatical, maar ook het einde van de vier maanden in dit deel van Costa Rica. Ik realiseer me dat we de zee nog maar een paar keer gaan zien voor ons vertrek naar de bergen van Montverde, en dat we nog maar maximaal veertien keer gaan ontbijten met uitzicht op het bos van La Ceiba met alle vogels die daar rondhoppen en -vliegen. Cristina merkte op dat ik in ‘afscheidmodus’ ben. Zij is dat ook, maar op een andere manier. We gaan het missen.