Deze week heb ik nummer 1 gegeven in plaats van 51. Niet omdat het de eerste week van het jaar is, maar omdat het de eerste week na onze sabbatical is. Want hij is nu echt daadwerkelijk en helemaal voorbij. Afgelopen week stond zodoende in het teken van terug naar af, letterlijk en figuurlijk de kou in.
Afgelopen woensdag was het inpakken geblazen. Daar zijn we ondertussen heel erg goed in geworden, dus daar valt verder niets over te zeggen. ‘s Avonds hadden we een afscheids diner in een lokale pizzeria met de mensen van de kliniek van het Jaguar Rescue Center. Erg gezellig maar jammer dat het een afscheid was. De volgende morgen, oudjaarsdag, namen we afscheid van P., de beheerder van La Ceiba en stapten we om 10 uur de auto in. We reden vrijwel meteen in een opstopping omdat er een ongeluk was gebeurd op een brug. Gelukkig konden we omkeren en een andere route nemen. Wel een omweg, maar we hadden de tijd. Om drie uur waren we in La Suiza (Zwitserland dat vlak naast Canada ligt – geen grapje) waar we een huisje hadden gehuurd in een dalletje naast het dorp.
Bijna de laatste zonsopkomst in La Ceiba 
Laatste zonsondergang in La Ceiba
Oud en nieuw hebben we gevierd met een glas wijn en vroeg in bed. Om 12 uur werden we wakker van het vuurwerk aan de andere kant van de heuvelrug. Dat duurde niet lang overigens. Nieuwjaarsdag hebben we het heel rustig aan gedaan met een wandeling, een siesta boeken lezen.
De tweede januari reden we door naar Monteverde. We hadden erop gegokt dat we voor het middaguur voorbij San José zouden zijn om geen last te hebben van naar San José terugkerende vakantiegangers. Dat pakte heel goed uit. De tegenliggende rijstrook was stampvol.
Wij konden op twee incidenten na vrolijk op weg. Het ene incident was dat ik m’n toch al niet-meer-zo-geliefde Fairphone bijna op het dashboard stuksloeg uit frustratie. Een paar dagen daarvoor herstartte hij zichzelf zonder reden terwijl ik ermee bezig was. En in San José stopte hij met reageren precies nadat we een afslag misten en ik probeerde de navigatie te stoppen. Ik heb domweg geen geduld met dingen die niet werken. En dit was niet het enige dat afgelopen jaar niet bleek te werken aan deze telefoon.
Het tweede incident was dat we bij een tolstation werden aangehouden door een politie agent. Onze auto miste een ‘marchamo’ : een bewijs dat we belasting en gebruikrecht voor de openbare weg niet hadden betaald voor 2021. Dat kon een boete betekenen en het wegnemen van de kentekenplaten. De boete was tot daar aantoe maar zonder kentekenplaten zouden we muurvast zitten. Gelukkig geloofde de agent dat we niet wisten dat we dat moesten betalen. Niemand had het ons verteld en we hadden een sticker waarop stond geldig tot eind Januari 2021. Die sticker was blijkbaar voor wat anders. Cristina ging prompt op het internet op zoek naar hoe ze de marchamo op stel en sprong kon betalen. Omdat ze een bankrekening in Costa Rica had geopend, kon ze dat via de website van de bank doen. Het ging niet heel makkelijk, maar twintig minuten later had ze de betaling gedaan. De agent was ondertussen op z’n motor gestapt en verder gereden. We hadden geluk want we hadden gehoord dat er met de politie in Costa Rica niet te spotten valt.
In Monteverde aangekomen bleek het bitter koud met veel wind. Het ligt op ongeveer 1,5 kilometer hoogte en het wordt er overdag niet warmer dan een kleine 23 graden. Een beetje warmer in de zon uit de wind en een beetje kouder uit de zon in de wind. ‘s Nachts daalt het kwik tot misschien 10 graden. In La Ceiba waren we gewend geraakt aan minimaal 23 graden, dus we vinden het hier in Monteverde belachelijk koud. En er is uiteraard geen verwarming in het huis en het tocht alsof er een raam open staat. We hadden gehoopt dat de wind tijdelijk veroorzaakt werd door een storm op zee, maar onze huisbewaarder wist te vertellen dat het heel normaal was. Juist. Zo komen onze warme kleren die de rest van het jaar ongebruikt in de kast hingen toch nog van pas. Neemt niet weg dat we weer met koude tenen, vingers en neuzen achter onze computers zitten. Mochten we ooit nog eens naar Costa Rica migreren, dan blijven we dus dik onder de 500 meter.
Een niet toevallig voordeel van het huis is dat het snel internet heeft. Het is altijd even afwachten wat dat betekent als je daarnaar vraagt via de email, maar het is inderdaad behoorlijk snel. Snel genoeg voor mij om aan de database in Lund te werken. En snel genoeg voor Netflix. We hadden het niet gemist, maar de verleiding is moeilijk te weerstaan. We nemen ons voor alleen in het weekend kijken.
Zondag hebben we ‘niets gedaan’ behalve wat lantefanteren, het dorp inlopen voor boodschappen, een boek lezen, bloggen (want dat kan nu weer makkelijk) en een film kijken.
Maandag was het dan zover. Het moment dat een klein jaar geleden nog zo oneindig ver weg leek was aangebroken. De koude werkelijkheid van het post-sabbatical bestaan sloeg toe : weer aan het werk. Zoals ik een paar dagen geleden schreef, ik houd van m’n werk, maar ik moest me er wel even toe zetten. Cristina heeft g
THE FLIP FLOP LIFE 