Het werkzame leven begint te wennen. De kou van Monteverde ook. Vreemd genoeg. Binnen een week. Dat wil zeggen: ondanks drie lagen kleding lopen we nog steeds rond met koude vingers, tenen en neuzen. Maar het is het nieuwe normaal. Overigens hebben we ook een paar dagen met zon zonder wind gehad met een aangename 20 graden. We zagen dat het in Lund een dag tussen de min een en min acht graden was. En er ligt dertig centimeter sneeuw in Madrid. Dus we mogen niet klagen. Bovendien realiseerden we ons dat we in het weekend domweg een dagje op en neer naar het strand kunnen waar het dertig graden of meer is. Slechts twee uur rijden.
Het werk begint ook te wennen. Ik wen er althans aan. Cristina heeft het er nog steeds moeilijk mee. Na het wegwerken van de email achterstand heb ik wat licht onderhoud aan de database in Lund gedaan en vandaag heb ik het projectvoorstel gelezen dat afgelopen jaar eindelijk goedgekeurd werd. Het beschrijft grofweg wat me de komende vier jaar te wachten staat. Ik mag wederom niet klagen, ookal werk ik liever aan andere databases.
Wellicht interessanter is dat we deze week onverwacht kennis hebben gemaakt met het lokale wild, de enige open pizzeria hebben gevonden en onze auto hebben laten wassen. Ja, het was een wilde week 😉
Laat ik met dat laatste beginnen. We willen onze auto, een Suzuki Gran Vitara 4×4, aan het eind van ons verblijf verkopen. Daarvoor moet ie er mooi uitzien en in orde zijn. We zijn met dat eerste begonnen. Het ding was na een jaar op de weg en vooral op landweggetjes en modderbanen eigenlijk niet meer om aan te zien. We waren bijna vergeten welke kleur hij had. Aan de buitenkant, maar ook aan de binnenkant. Via onze huisbewaarder kwamen we in contact met een beginnende autowasserij honderd meter bij ons vandaan. Om 11 uur leverden we de auto in en om half zes kregen we bericht dat ie klaar was. Vermoedelijk heeft er iemand inderdaad een uur of vijf (ex. pauzes) aan gewerkt. De Suzuki zag eruit alsof ie nieuw was. Hij bleek aan de buitenkant zilvergrijs en aan de binnenkant zwart te zijn. We weten nu ook waarom vrijwel alle auto’s in Costa Rica er zo glanzend uit zien. Schoonmaken kost bijna niets.
Tegenwoordig hebben we ons weekend op donderdag en vrijdag. De reden daarvoor is niet alleen dat het op zaterdag en zondag overal druk is met weekendgangers, maar ook dat we op zaterdag en maandag niet mogen rijden vanwege Covid maatregelen. En zoals gebruikelijk, beginnen we het weekend op woensdagavond met piza op de bank en een film. De film was makkelijk geregeld, de pizza was andere koek. Santa Helena, het dorpje waar we wonen, leeft voornamelijk van het tourisme en het heeft relatief veel pizzeria’s. Helaas kostte het ons een half uur rond rijden door zeggen en schrijven vier straten voor we er een gevonden hadden. Ze waren failliet of toevallig die dag dicht, of ze verkochten pizza per meter (wat waarschijnlijk iets zegt over de kwaliteit) of ze hadden geen vegetarische pizza’s. We kwamen uiteindelijk uit be de eerste die we zagen, maar die we hadden overgeslagen omdat het er wat donker uitzag. De mensen waren bijzonder vriendelijk en de pizza’s geweldig!
Tenslotte het lokale wild. We hadden een half-rijpe ananas gekocht en dachten die in de zon te laten rijpen. De enige plek waar de zon voldoende binnenkomt is de serre, dus daar hadden we het ding in een schaal op de grond in een hoekje gezet. De volgende dag was een kwart van het ding opgegeten door een vooralsnog niet geïdentificeerd dier. Net onder het dak van de serre is een twintig centimeter grote opening gelaten waar we de kat van de huisbewaarder eerder al doorheen hadden zien gaan. Maar katten eten geen fruit. Daar wilden we meer van weten dus de volgende nacht hebben we een stuk van de ananas als lokvoer gebruikt en de cameraval geïnstalleerd. De morgen daarop was het stuk ananas gehalveerd en vonden we het op de rugleuning van een luie stoel en tientallen kleine stukjes overal en nergens. Het bleek het werk van een opossum te zijn. Het overgebleven stuk hebben we de nacht erop buiten neergelegd onder het toeziend oog van de cameraval. Het resultaat was verrassend. Meer daarover in een aparte blogpost. Schrijf hieronder in het commentaar welk dier volgens jou het laatste stuk bemachtigde.
THE FLIP FLOP LIFE 