Vorige week hoorde Cristina in San José dat de KLM vliegtuigen leeg terugvlogen van San José naar Amsterdam. Wacht. Wat? Ja, Nederland zit op slot sinds eind januari en we wisten niet hoezeer. Wat bleek: behalve een negatieve test binnen 72 uur voor aankomst op Schiphol, moet je ook een zogenaamde negatieve sneltest kunnen laten zien. Die testen bleken niet te bestaan in Costa Rica. En bij navraag bij een van de grote laboratoria kregen we te horen dat het misschien nog wel een maand zou kunnen duren voor er een beschikbaar komt.
Dat was even slikken. Even maar, want het is bepaald geen straf om nog een maandje langer in Costa Rica vast te zitten. We hoefden alleen maar wat dingen om te gooien: andere vlucht uitzoeken, verkoop van de auto in de wacht zetten, ander huis zoeken en boeken. O ja, en de baas verwittigen. Typisch het soort dingen dat Cristina goed kan en ook geweldig vind om te doen. Ik kan het wel maar vind er niks aan.
Een dikke week later, dat wil zeggen gisteren, keek Cristina nogeens op de website van de Costa Ricaanse overheid en verrek, een sneltest bleek beschikbaar. Bij een ander laboratorium. Onze vlucht was wel uitgezocht maar nog niet omgeboekt, dus plotseling konden wel zoals gepland begin maart naar Nederland vliegen. Een lichte paniek maakte zich even van ons meester. Want dat vergde een beetje teveel van ons mentale aanpassingsvermogen. Dus nu hopen we een week later dan gepland terug te vliegen. Het blijft nog een afwachten want het moet nog wel even blijken dat we inderdaad geen Covid hebben of op het laatste moment in San José oplopen. … wordt vervolgd.
Eerst echter nog twee belangrijke zaken van de afgelopen week. De ene was een tweede vogelkijkochtend met onze favorite vogelgids, C., waar we het voorgaande weekend ook mee op stap waren. Dit keer in ons even favorite bos, Reserva Bosque Nuboso Santa Elena. Het is niet alleen het mooiste bos in de buurt, want een echt tropisch wolkenbos, maar ook zeer rijk aan vogelsoorten. Want (?) het ligt niet alleen op de grens tussen de Caribische en Pacifische helften van Costa Rica maar ook op een soort grens-hoogte : veel vogels komen voor vanaf ongeveer 1500 meter, en veel komen voor tot ongeveer dezelfde hoogte. Ik heb deze theorie niet wetenschappelijk getest, maar C. wist hem te bevestigen.
Klik een foto voor een vergroting.
Vogels kijken in dit bos, was wel andere koek dan de week ervoor. Het bos is namelijk veel dichter begroeid dan het veel drogere bos een paar honderd meter lager. Hoewel Monteverde bekend staat als een gebied met wolken bos, is dat niet meer helemaal het geval. Onze gastheer, vertelde me dat toen hij kind was, zo’n 15 jaar geleden, het veel kouder en natter in Santa Elena was. Het dorp lag destijds veel vaker dan nu in de wolken. Hoe dan ook, dichtere begroeiing betekende veel harder werken om vogels te zien. Veel harder dan het weekend ervoor. Nu bleek dat hoewel Cristina en ik beduidend beter zijn geworden in vogels spotten, we C. toch echt nodig hadden omdat hij de vogels ook aan hun zang en andere geluiden herkent. Er moet daar ergens in de struik een Tapaculo zitten… Een klein grijsbruin vogeltje dat alleen in Costa Rica en West Panama voorkomt op ongeveer 1500 meter of hoger. Het was dus wéér een feest!
Bijkomend voordeel was, dat de wolken dit keer wat hoger hingen dan het weekend ervoor, waardoor we van het geweldige uitzicht van de uizichttoren konden genieten. Met zicht op vier vulkanen, waaronder vulkaan Arenal, waar we drie weken geleden op bezoek waren.
Vulkaan Arenal (vanaf de toren) 
Cris en C. met uitzicht op Vulkaan Arenal (vanaf een ander uitzichtpunt)
Op de terugweg, bracht C. ons als bonus nog naar een achteraf stuk bos waar we op een paar lang-staart manakins werden getracteerd. Hij, en zij ook, komt vrij veel voor in de noord-oost hoek van Costa Rica (tot 1500 meter, begrijpt u wel), maar wij hadden ze nog niet gezien en ze stonden heel hoog op ons verlanglijstje.
De andere belangrijke zaak gaat over een hobby die ik in Europa achter heb gelaten: zeven kilo technisch lego. Sinds halverwege vorig jaar begon ik dat eerst een beetje, maar later steeds meer, te missen. Een paar weken geleden vertelde ik dat aan Cristina en afgelopen donderdag, toen ze terug was uit San José, kwam er opeens een doos Lego uit de auto. Een collega had mij de Lego van haar/zijn zoon geleend. WAAAAAnzinnig. Dus dit weekend heb ik weinig tijd aan ons blog besteed. In ruil daarvoor, een foto-reportage van het sorteer ritueel. Ik heb geloof ik het ultieme sorteer systeem bedacht. Je zit nu vast op het puntje van je stoel, maar ik ga het hier nog even niet verklappen. Wel wat foto’s:
Bij het sorteren springen de bijzondere Lego elementen eruit. Ze hebben tegenwoordig allemaal een nummer dat je kan opzoeken in Bricklink. Daarmee kan je zien in welke Lego set het element gebruikt is, en vervolgens kan je hier op de Lego website de handleiding van de set opzoeken. De verzameling bleek minstens drie sets te bevatten die bijna helemaal compleet waren. Typische jongens sets, met een robot, een race auto en een robot race auto.
Vervolgens is het tijd voor een eigen ontwerp, maar daar ben ik nog niet helemaal klaar mee. Volgende week vast meer. Voor mij was het heerlijk om me weer even aan m’n plastic verslaving te laven.
THE FLIP FLOP LIFE 