Afgelopen week waren we in Guanacaste, de droogste provincie van Costa Rica, waar we vorig jaar onze eerste maand vakantie hadden doorgebracht. De aanleiding was dat de studenten van Cristina’s uitwisselingsproject op bezoek gingen bij een aantal projecten en initiatieven in de omgeving van Hojancha, een dorpje midden in Costa Rica’s ‘blauwe zone‘. Blauwe zones zijn gebieden in de wereld met relatief de hoogste levensverwachtingen. Behalve in Costa Rica is er een blauwe zone in Griekenland, een in Italië, een in Japan en een in de Verenigde Staten. Typisch genoeg verbleven we een paar dagen in een Airbnb op een boerderij waar de boer ergens in de 70 moest zijn en ‘s morgens om 6 uur in de moestuin stond te spitten, na het melken van de koeien.
Het was er aangenaam warm kan ik wel zeggen. Zo warm dat de koeling van m’n laptop het niet meer bij leek te kunnen houden tijdens een Zoom vergadering. Dus de airco moest aan om het 30 graden koel te kunnen hebben. Cristina was het grootste deel van de dag de hort op met ‘haar’ studenten en Costa Ricaanse collega’s. Ik zat de dag achter m’n laptop. ‘s Avonds kwam ze me ophalen en gingen we met de hele groep uit eten. Erg gezellig en het was leuk om ervaringen met de studenten uit te wisselen.
Donderdagmorgen had ik een heel leuk on-line gesprek met iemand in Reunión (een eiland in de Indische Oceaan), over de ervaringen die ze daar hebben opgedaan met hun database voor zeeschildpadden. Ze werken er met gezichtsherkenning in plaats van met labels die normaliter aan de poten/vinnen van de schildpadden worden bevestigd. Als je het mij vraagt wordt dat de toekomst van zeeschildpaddenidentificatie (leuk scrabbelwoord). Dat bevestigen betekent namelijk een gat maken in de vin en dat doet men toch liever niet dan wel, ookal is de claim dat de schildpad er niets van voelt of weinig van merkt.
Vrijdag reisden we door naar een kustplaatsje voor een dagje rust op zaterdag en een ochtend duiken op zondag.
Een van onze ‘dromen’ voor dit jaar was om een keer te duiken met manta roggen. Daar hadden we op gehoopt tijdens het duiken bij Caño eiland, maar zonder geluk. Dit weekend was onze laatste kans, voor de kust van Puerto Potrero. Jammer genoeg weer geen geluk. Dat wil zeggen geen manta roggen, maar wel genoeg andere vissen – en een schildpad. Eigenlijk was het tamelijk overweldigend, hoeveel vissen we konden zien, en ondanks dat het water vrij troebel was. Vlak voor we weer boven kwamen aan het eind van de eerste duik werden we getracteerd op een groep van misschien wel 20 Southern Stingrays, roggen van misschien een meter of anderhalf breed.
Zondag middag reden we terug met de drie studenten achterin. Het was een leuke manier om wat langer en beter kennis te maken. Ze gaan veldwerk in Monteverde doen, hetgeen de reden was dat we hier twee maanden hebben doorgebracht. Bij aankomst bleek de vloer van de auto aan mijn kant weer helemaal doorweekt. Huh? Doorweekt zonder regen? Het duurde even voor ik me realiseerde dat het alleen van de airco kon komen. En inderdaad, bij wat nazoeken op het internet bleek het een typisch probleem van oudere Suzuki Grand Vitara’s te zijn : na verloop van tijd raakt de afvoerbuis van de airco verstopt. In principe makkelijk te verhelpen. Alleen jammer dat het kwartje niet al eerder was gevallen. Bij veel van onze tochten waar de auto water binnen kreeg, had het inderdaad geregend, maar hadden we ook de airco aan. Dit was de eerste keer dat ik zeker wist dat het niet van de regen kon komen.
Bij aankomst in Santa Elena was het ook weer vanouds winderig en koud. Gelukkig niet lang meer. Morgen (dwz woensdag) rijden we naar Uvita voor een laatste week zon voor we op weg naar huis gaan. We zijn dus weer aan het inpakken geslagen. Twee maanden in Santa Elena zijn razendsnel voorbijgegaan. Het weer gaan we niet missen, onze gastheer, onze vogelgids en de bossen des te meer.
Auto vol in juli 
Auto minder vol, nu
Als uitsmijter van de week en van ons jaar in Costa Rica : we kregen bericht dat onze visumaanvraag is goedgekeurd. Als we administratiekosten betalen dan kunnen we onze kaart in San José ophalen. Voor het visum hoeven we dat natuurlijk niet te doen, maar we krijgen nu een zogenaamd dimex nummer. Als we binnen een jaar weer een aanvraag doen, dan wordt die automatisch toegekend. Je weet maar nooit 😉
THE FLIP FLOP LIFE 