THE FLIP FLOP LIFE

De laatste paar weken is het me niet gelukt een weekverslag te schrijven. Teveel te doen en te weinig tijd en energie. Sinds onze aankomst in Nederland ging alles van een leien dakje, maar dat wisten we aan het begin nog niet en er moest een hoop gebeuren voor we in Lund aankwamen. En tussendoor hebben we geprobeerd ‘gewoon’ door te werken. Zondag aankomst in Nederland, maandag weer aan de slag. Gekkenwerk, maar de eerste week lukte het wonder boven wonder. De tweede week lukte het maar half en afgelopen week totaal niet. Cristina heeft al geschreven over ‘in transit’ zijn. Dat vertelt al een hoop van het hoe en waarom.

Het weerzien

Tussendoor waren er veel vrienden en familie die ons welkom heetten en graag bij wilden praten, ofwel on-line of live. Dat was een hartverwarmende ontvangst! Iedereen super bedankt. De tijd schoot tekort om iedereen recht te doen, helaas. Hopelijk komt er later dit jaar nog een kans, als de Covid ellende achter de rug is.

Na de 10 dagen quarantaine in Voorthuizen, bracht N., een goede vriendin van m’n moeder, ons naar m’n moeder’s huis. Behalve m’n moeder, heette ook Kika ons daar van harte welkom. Het was ontroerend als niet hartverscheurend om te zien hoe blij ze was dat we weer terug waren. Ze bleef maar heen en weer rennen tussen Cristina, N. die haar vaak heeft uitgelaten, en mijzelf. M’n moeder stond aan de andere kant van het hek, maar anders was ze zonder twijfel in het rondje opgenomen. Voor Kika was de roedel weer compleet. De rest van de dag hoorden we haar nog regelmatig piepen van blijdschap. Voor de goede orde : voor Cristina en mij was het weerzien ook heel fijn, zowel met Kika als met m’n moeder. Duh.

De auto

Veel tijd voor bijpraten was er eigenlijk niet. Er moest het een en ander gebeuren voor we weer verder konden en het was niet zo zeker dat we weer verder konden. Met name de auto, een Toyota Prius was een risico factor. Die had een jaar lang stil gestaan in een garage bij een andere goede vriendin van m’n moeder. We hadden er netjes een zeil omheen gespannen en de accu afgekoppeld, maar dat garandeert helemaal niets. We gingen er half en half vanuit dat ie misschien helemaal niet meer startte, zelfs niet met de hulp van een andere accu. Maar gelukkig en ook tot enige verbazing van de overbuurman, startte de motor bij de eerste poging. Er was daarna lichte paniek omdat Cristina had vergeten dat de handrem niet automatisch wordt ontgrendeld maar door een pedaal wordt bediend. Er waren wat nieuwe geluiden te horen, maar hij reed gewoon.

Een paar dagen later, hebben we de auto naar de werkplaats gebracht voor een kleine beurt en om uit te laten zoeken waar die geluiden vandaan kwamen. Er was inderdaad een onderdeel dat volgens de monteur niet meer door de Nederlandse keuring zou komen. Gelukkig kon het meteen vervangen worden, samen met nog een paar onderdelen die niet meer zo goed werkten als voorheen. Daarna reed de Prius weer als een zonnetje. Hij kreeg ook een wasbeurt van de garage. Dat doen we vrij zelden, dus ik was verbaasd over hoe mooi rood de auto eigenlijk is.

De Zweedse keuring moest ook geregeld worden. Omdat de regels er niet vanuitgaan dat je je auto een jaartje in het buitenland stalt, zat er een Kafka-eske wending aan de zaak. De laatste keuring was meer dan een jaar geleden en dan mag je in prinicipe niet meer in Zweden de straat op, met uitzondering van de rit naar de keuring. Echter, de auto was dus in Nederland en wij zouden pas ‘s avonds laat in Zweden aankomen. Hmmmm … dat ging gelukkig ook goed. De douane was niet geïnteresseerd en verder was er geen politie te zien. En de auto kwam zonder problemen door de keuring.

Corona test

Okay, auto doet het. Check. Aangemeld bij de wegen belasting. Check. Keuring in Zweden regelen. Check. Auto naar de werkplaats. Check. Volgende punt : hoe komen we in Zweden en met welke Corona maatregelen hebben we te maken?

Denemarken zit helemaal op slot en (bijna) niemand die door Denemarken komt wordt in Zweden toegelaten. Dus door Denemarken rijden was geen optie. Dan blijft omrijden via Duitsland, Polen, de Baltische staten, Rusland en Finland over. Of je neemt de pont van Rostock naar Trelleborg. Dan hoef je alleen maar door Duitsland. Daar mag je 24 uur ‘in transit’ zijn zonder een test te hoeven laten zien. Fijn. Om Zweden in te komen moet je echter wel een negatieve Covid test laten zien. Cristina hoefde dat niet, want zij heeft een Zweeds paspoort. Het zou kunnen dat ik op basis van mijn Zweedse identiteitskaart ook zonder test het land in zou kunnen. Echter als de douane om mijn paspoort zou vragen, of als ze zouden checken en zouden zien dat ik officieel niet in Zweden woon (we hadden ons immers uitgeschreven), dan zou ik een test moeten laten zien. Ik wilde het risico niet lopen, dus ging ik op zoek naar een Covid test.

Je kan in Nederland een gratis test bij de gemeentelijke gezondheidsdienst (GGD) krijgen, maar niet als je uit eigen beweging naar het buitenland wil en daar de test voor nodig hebt. Bovendien geven ze geen reiscertificaat af. Dan blijven commerciële laboratoria over, maar het aanbod is zo groot dat ik me af begon te vragen hoe ik dan weet dat ik bij een bona fide instelling terecht kom. Dat bleek niet eenvoudig. Ze worden wel gecontroleerd (door het RIVM) maar er wordt geen lijst gepubliceerd. Dus je moet naar het laboratorium toe om naar het controlecertificaat vragen. Juist, maar daarvoor moet je eerst een test bestellen … ik ben een morgen bezig geweest met websites checken, help-desks bellen en vooral lang in wachtrijen staan om dit allemaal uit te vinden. Vervolgens heb ik het opgegeven en ben naar het eerste laboratorium gegaan dat testen in het dorp afnam. Als ik maar een papiertje aan de douane kan laten zien. En dat kon voor het luttele bedrag van 140€. Slechts 60€ meer dan in Costa Rica. Voor die prijs mag je zelf het buisje vast houden en in de rij gaan staan om weer (voor mij de vierde keer) een wattenstaafje in je neus gestoken te krijgen.

Over Covid ellende gesproken, het werd Cristina en mij pijnlijk duidelijk hoeveel erger de situatie in Europa is in vergelijking met Costa Rica. De aantallen gevallen zijn hoger, de lock-down maatregelen strenger en ze duren langer. De meeste mensen die we spraken waren er slechter aan toe dan we vermoedden. Niemand was ziek geworden of haar/zijn baan kwijt geraakt, maar het thuiszitten en afstandwerken heeft een hoop schade aangericht. Ik hoop van harte dat het nu snel achter de rug zal zijn.

Nieuwe laptop

Laatste agendapunt : nieuwe laptop aanschaffen. Electronica is in Nederland beduidend goedkoper dan in Zweden en op de prijs van een Apple laptop maakt dat veel uit. Het was even zoeken voor ik een winkel kon vinden die op tijd een MacBook Air M1 met 16GB ram geheugen kon leveren. Aanschaffen was echter niet het meeste werk. Overstappen van de ene op de andere laptop met een nieuw operating system is nooit eenvoudig, zelfs niet van een Mac naar een Mac. Voor 95 % loop het gesmeerd en met de overige 5% ben je dagen bezig of je moet concessies doen aan hoe je met je laptop werkt. Ik liep tegen een wachtwoord bug aan, de overdracht van mijn email archief was extra werk en het synchroniseren van m’n adresboek met mijn Owncloud werkte niet meer. Het punt met dit overstappen is, dat je het allemaal zo snel mogelijk moet afronden want het leven gaat gewoon door en op twee computers tegelijker tijd werken is geen optie. Was het de moeite waard? Ja, en hoe. De nieuwe M1 chips die Apple nu in de laptops stopt, rent lachend en zonder hijgen rondjes om de laptops van vorig jaar, laat staan om mijn 11 jaar oude MacBook.

Reis naar Zweden

Dinsdagmorgen, de 30e maart, stapten we om 11 minuten over zes in de auto. Het was ongeveer zeven uur rijden naar Rostock, en behalve een file van 10 minuten ging het supervlot. Het was een mooie dag en misschien wel 20 graden. We konden zelfs buiten lunchen op een parkeerplaats langs de snelweg. Bij het inchecken bij de boot werd inderdaad om een Covid test gevraagd. De boot vertrok op tijd, met bijzonder weinig mensen en vrachtwagens aan boord. Rond een uur of half tien stonden we in Trelleborg bij de douane. De beambte vroeg niet naar mijn Covid test en heette ons allervriendelijkst welkom in Zweden. Om half elf kwamen we aan in een leeg appartement. Bekaf.

• 

• 

• 

Ik was van plan op woensdag ‘gewoon’ te werken, maar dat ging gewoon niet. De koffers uitpakken was het enige en dat kostte een dag. Klinkt lang, maar er was genoeg om uit te pakken, het ging allemaal niet snel bij gebrek aan energie en we moesten ons appartement herontdekken. De dagen daarop waren we kwijt aan het uitpakken van de spullen die we in Cristina’s kantoor hadden opgeslagen. We waren vergeten hoeveel we wel niet hebben. Gelukkig is het ondertussen Paasvakantie en konden we ook nog een paar dagen bijkomen en ‘niets doen’ : bloggen, Lego en TV kijken.

• 

• 

• 

• 

Home, sweet home ?

En hoe is het om weer thuis te zijn? Zeer gemengde gevoelens. Laat ik alleen voor mezelf praten : ik vind het fijn om weer in ons eigen appartement te zijn en te weten dat we over twee maanden niet weer gaan verhuizen. Ik vind het ook fijn om weer aan mijn Lego hobby te kunnen werken. Er lag een onafgemaakt project op mij te wachten en dat heeft me een jaar lang in het achterhoofd gejeukt. Aan het begin merkte ik daar niets van, maar de laatste paar maanden begon ik het te missen.

Maar nu ik hier ben, mis ik Costa Rica en alles wat we daar hebben gezien en beleefd. Als ik de foto’s terugkijk, krijg ik de tranen in m’n ogen. Als ik de kraan open om koffie te zetten, denk ik aan het drinkwater reservoir in La Ceiba, en krijg ik tranen in m’n ogen. Als de buitenthermometer op 5 April 2 graden Celsius aanwijst en de ijskoude regen tegen het raam kletst, denk ik aan een korte broek en een t-sirt. Als ik de kale bomen achter ons huis zie, verlang ik naar het regenwoud.

.

.

.

.

Dit is het laatste weekverslag van deze reis. Nogmaals veel dank voor het lezen. We houden het blog nog on-line tot het eind van het jaar en daarna zien we wel verder. De weekverslagen stoppen hier, maar wellicht komt er nog af en toe een blog post in het Engels.