THE FLIP FLOP LIFE

This post in Google translate English

Este post en español de Google

De afgelopen week ging was een week vol zorgen om Matilda. Vorige keer schreef ik al dat ze ziek was geworden. Aanvankelijk hielpen de medicijnen die ze had gekregen, maar vervolgens bleef haar eetlust ver onder de maat. Woendsdag heb ik een uur naast haar gezeten om haar met veel geduld tot eten te krijgen, maar ze at bijna niets. Donderdagavond was het zover dat Cristina het eten in haar keel moest duwen. Vrijdag is ze met haar naar de dierenarts gegaan. De derde keer in een week.

Gelukkig had de dierenarts ondertussen de benodigheden voor verder bloedonderzoek ontvangen en het bleek dat Matilda’s lever ontstoken was. De vraag blijft of dat de oorspronkelijke reden was dat ze ziek werd of dat de leverinfectie het gevolg was van een week heel weinig eten. In ieder geval wist de dierenarts nu veel beter wat Matilda nodig had. En dat was nogal wat: antibiotica (een ander soort dit keer), een maagzuurremmer, een ontstekingsremmer en een koortsremmer. Dat kwam dan bovenop de insuline en de oogdruppels. O ja, we moesten haar elke twee uur een speciaal proteïnerijk eten geven of forceren.

Zaterdag was een crisisdag. Van half zeven ‘s ochtends tot zeven ‘s avonds waren we elke twee uur flink bezig met Matilda. Injecties, pillen en vloeibare middeltjes wisselden elkaar af volgens een schema op de muur. Vreemd genoeg waren de injecties het makkelijkst want daar merkte ze niets van – althans voor zover wij konden merken. Verder was alles wat door de keel moest een gevecht. Vooral het eten want dat was veel en ze had er totaal geen zin in.

Gelukkig is Matilda een engel als ze niet op jacht is. Ze onderging het allemaal niet lijdzaam, maar haar nagels heeft ze niet tegen ons gebruikt en haar tanden ook niet. Ik zou het wel weten als ik haar was. Aan het eind van de dag waren Cristina en ik er min of meer doorheen. Cristina ‘meer’. Ik wat minder, want mijn sponsfactor is wat kleiner (dwz bij dezelfde druk komen er minder tranen uit). Matilda was ons ‘s avonds spuugzat en wilde niet meer geaaid worden. Zo gauw we in de buurt kwamen schoof ze een eindje op.

Zondagmorgen vroeg, voor de wekker ging, hoorden we opeens ‘plof’. Matilda was op het bed gesprongen en had zich neergevleid. Gezien dat ze ons de avond daarvoor mijdde als de pest, kon dat maar één ding betekenen: ze wilde eten. Dat betekende weer dat de batterij aan medicijnen begon te werken, én dat we niet meer met haar in gevecht hoefden met het eten. Dat was het beste begin van die dag dat we ons wensen, maar nauwelijks voorstellen konden. En sindsdien gaat ze elke dag een beetje vooruit.

Matilda is een beetje een zorgenkindje omdat ze iets onduidelijks aan haar immuunsysteem heeft. Ondertussen heeft ze wel drie of vier van haar zeven levens gebruikt en ik hoop maar dat het daar voor dit jaar bij blijft.

In de goed nieuws groep : de Costa Ricaanse regering begint langzamerhand wat maatregelen in te trekken. We mogen weer naar de kapper en naar de schoonheidssalon. Ik kies voor dat laatste want ik heb niet zoveel aan de kapper. Theaters, bioscopen, zwembaden en fitnesscentra mogen ook weer open. Daar kopen we niks voor want die zijn hier allemaal niet en we willen eigenlijk vooral in de zee zwemmen en door de parken lopen. Die laatsten blijven overigens vooral dicht omdat de president eerst wil weten of de dieren geen besmettingsrisico lopen. Kat-achtigen kunnen het viruus blijkbaar krijgen. De huidige president schijnt de meest natuur-bewuste sinds tijden te zijn. Ik klaag erover dat wij helemaal niets aan de geopende zaken hebben, maar het is toch hopelijk het begin van het einde van de lockdown.

Ook goed nieuws is het afdak voor de auto nu vrijwel af is, en wel zonder dat ik nog meer lichaamsdelen beschadigd heb. Cristina gaat er nog meer over schrijven. De auto staat nu droog, is beter beschermd tegen de zon en er poepen geen vogels meer op.

Tenslotte, afgelopen zaterdagavond konden we wel wat vermaak gebruiken, zoals je begrijpt. Ook begon het gemis aan Netflix en Apple Movies aan ons te knagen. Onze huisbewaarder vertelde ons dat een film kijken eigenlijk best te doen was via een mobieltje. Af en toe staat het beeld stil, maar dat is het dan. Dus dat hebben we geprobeerd, met het zoveelste vervolg van de Terminator films. En verrek, het werkte. Tijdens de twee uur lange film stond het beeld drie keer stil. Daar viel mee te leven. Komt zelfs goed uit om naar het toilet te gaan of de wijn en de chips aan te vullen. Het was fijn film kijken, maar we gaan het niet snel weer doen. In tegenstelling tot onze huisbewaarder werken wij namelijk met prepaid abonnementen. Daarmee betalen we 4000 Colonnes voor 2 Gigabyte. De hele film kostte ongeveer 4 Gigabyte en dus waren we alles bij elkaar 17,5 Euro kwijt. 4 voor de film en 13,5 voor de data.