THE FLIP FLOP LIFE

Cristina en ik zijn hard aan vakantie toe, na vier maanden aan een stuk werken. Onze motivatie begint af te nemen en energienivo’s te dalen, maar er moet nog wel wat gebeuren deze week. En vast ook nog een beetje volgende week. Gelukkig is het wel bijna af. Af genoeg om het af te verklaren in ieder geval.

Vorige week zijn we op excursie naar Drake geweest, zoals je je wellicht kunt herinneren van het vorige weekoverzicht. En die daarvoor. We keken er enorm naar uit want er stond duiken in de Stille Oceaan op het programma, en omdat we aan vakantie toe waren, was een uitstapje so-wie-so fijn.

Drake is een plaats aan de noordkant van het schiereiland en het kan haast niet anders of het was vroeger een piratennest. Je kan er met de auto naartoe, maar met een beetje regen is het lastig te bereiken zonder 4×4. Met een uur en een kwartier was het de langste gravelweg die we tot nu toe hebben gezien. Vol met gaten, een handvol stroompjes waar we doorheen moesten en aardig wat hellingen met modder. Cristina vertelde mij en onze twee collega’s van Osa Conservation dat ze er behoorlijk zenuwachtig van was, maar wij hebben daar helemaal niets van gemerkt. Ze reed alsof ze niets anders was gewend.

Dus dat is één: heel moeilijk te bereiken. Misschien wel beter met de boot. Een ander teken dat het een piratennest moet zijn geweest: er zijn geen pin-automaten en in de meeste hotels, restaurants, winkels en duikshops (meer is er bijna niet) wordt alleen met cash gewerkt.

En … er is geen tankstation. Daar moet je bijna twee uur voor rijden – over die hobbelweg en dan nog wat verder. Hoe gaat dat dan? Tijdens een lunch zagen we hoe iemand tankte: er kwam een hoge kruk aan te pas. Daarop werd een jerrycan met brandstof geplaatst. Vervolgens een slang erin en even zuigen. De communicerende vaten deden de rest. Er moeten dus mensen zijn die met een truc vol jerrycans heen en weer rijden, stel ik mij zo voor.

Het laatste teken is dat van horen zeggen, het nog steeds een piratennest is. Dat wil zeggen dat de drugsmafia er welig tiert (klinkt eng, maar de politie van Puerto Jiménez heeft het er ook heel druk mee – zozeer dat ze geen tijd hebben voor illegale visserij). De eigenaar van een hotel waar we overwogen te verblijven tijdens onze vakantie, vertelde ons dat de vorige eigenaren in de gevangenis zijn beland.

Dus dat is Drake. Een touristenoord – nu even niet natuurlijk – met vrijwel alleen maar hotels, restaurants, zee-tourisme en een paar winkels. Verder hebben ze electriciteit, stromend water en een antennemast voor mobiele telefonie, net als overal in Costa Rica.

Wat hebben we daar dan gedaan? Cristina en de twee collega’s zijn druk bezig geweest met interviews afnemen van met name de hotels. En ik ben vrolijk verder gegaan met de bestanden van het zeeschildpaddenprogramma. Het past allemaal in de laptop, dus opeens had ik m’n kantoor in het restaurant bij ons hotel, in plaats van thuis in de huiskamer.

En we hebben gedoken. Om met het slechte nieuws te beginnen. Na de eerste morgen werd het duiken voor de volgende dag afgelast. Twee van ons konden of verwachtten niet meer mee te kunnen. Een kon niet vanwege last-minute interviews en een niet vanwege zeeziekte. Er bleven er twee over maar dat kon niet uit. De huur van de boot, een duikmaster, een kapitein en een matroos was domweg te duur geworden.

Het goede nieuws : het duiken was weer heerlijk. Ik was zenuwachtig omdat ik dacht dat we naar 30 meter diep zouden gaan om de haaien te kunnen zien, maar het bleek maar 20 te zijn. Dus toen dat eenmaal duidelijk was kon ik er helemaal van genieten. Lekker door het water zweven en vissen kijken.

Tussen twee duiken moesten we een tijd aan de oppervlakte blijven. Gewoon wachten in de boot leek me saai, dus ik dobberde al snel in het water. Het water was kraakhelder, maar ook diep, dus ik zag vooral veel azuurblauw. Eigenlijk ook saai. Tot er opeens een Duivelsrog uit de diepte opdook. Tenminste, ik vermoed een Duivelsrog want voor een Mantarog was ie veel te klein. Ik heb er jammer genoeg geen foto van want GoPro in de boot ipv in de hand, maar hier is een leuke video. De rog bleef vrij diep en verdween al snel weer uit zicht. Even later dook een tweede op en lag iedereen in het water.

De tweede duik was hard werken vanwege een stevige stroming, maar verder domweg spectaculair. Ik heb nog nooit zoveel en zo grote vissen bij elkaar gezien. Op de foto’s komt het niet echt uit de verf maar het was geweldig. Er waren ook haaien, witpuntrifhaaien om precies te zijn. Ze zijn niet in mensen geïnteresseerd en jagen ‘s nachts dus toen wij ze zagen lagen ze voornamelijk op de bodem te slapen. Behalve die ene die wel in beweging kwam.

Jammergenoeg hebben we dus geen ‘groot wild’ gezien, zoals de Mantarog, walvishaai of dolfijn. Maar de eerste paar weken van onze vakantie in juli willen we ook in Drake doorbrengen. Dus wie weet kunnen we het dan nogeens proberen.