THE FLIP FLOP LIFE

Het is al donderdag en ik kom er nu pas aan toe om een weekpost te posten. Laat. Ik weet het. Sorry. Maar ik kon er niks aan doen. Cristina en ik zijn namelijk aan ons vrijwilligerswerk bij het Jaguar Rescue Center (JRC) begonnen. Niet alleen kwamen we een uur later thuis dan gedacht. Ook meer uitgeput dan gedacht. Het was een kwestie van avondeten en naar bed. Gisterenmorgen werd ik wakker met spierpijn. Overal. Fysieke arbeid. Dat zijn we niet meer gewend. Bovendien heb ik slecht geslapen, dus de post komt vandaag pas online.

Maar voor ik over het JRC vertel, eerst nog even over de dagen dat er geen werk op het programma stond. Die waren geweldig relaxed, met strand in de ochtend. En het strand mag er zijn. Postkaart materiaal. En ook nogeens met weinig mensen – dat is dan weer een voordeel van de Corona tijden. Vermoedelijk zou het strand nu anders stampvol Europeanen zijn.

Afgelopen zaterdag konden we naar het huis van de buren verhuizen. Gelukkig, want de kleine ruimte van het eerste huis begon een beetje op m’n zenuwen te werken. Het oppervlak van het kleine huis past op de veranda van het grote huis. Behalve dat hebben we twee slaapkamers in plaats van een hoogslaper, een keuken waar je met z’n tweeën in kan staan of zelfs met twintig mensen. Nu hebben we na vier weken weer ruimte om onze spullen te oraniseren en vooral ook te luchten en wat zonlicht te geven tegen de schimmel. Het is hier droger dan in mei en juni in Osa, maar het is nog steeds tropisch natuurlijk.

Maandag werden we om 11 uur verwacht in het Jaguar Rescue Center (JRC). Daar kregen we eerst een rondleiding langs de dieren die tentoon gesteld kunnen worden. Dat zijn die dieren die niet meer terug in de natuur kunnen. De resterende dieren blijven buiten zicht van bezoekers zodat ze zo wild blijven als maar mogelijk is. Ik geloof dat zelfs alleen de directe verzorgers er toegang toe hebben want alles bij het JRC is erop ingericht dieren weer terug in de natuur te brengen.

Na de rondleiding werden we meteen aan het werk gezet. Cristina in de keuken en ik in de wasserij. In de keuken wordt de hele dag voer bereid voor de planten-etende dieren en er is een grote doorstroom van plastic schotels en bakjes. Dat moet allemaal weer schoon voor de volgende ronde. De wasserij heeft ook een hoop te doen. Er is een dierenkliniek, een kinderkamer en ook de apen gebruiken allerlei dekens en ander spul dat gewassen moet worden. Mijn werk was alle goederen een voor een checken en aangekoekte poep verwijderen (met een tuinslang en water onder druk). Vervolgens moet alles 15 minuten weken in een ontsmettingsmiddel en vervolgens moet alles uitgewrongen worden. Daarna gaat het pas de wasmachine in, maar dat wordt door iemand anders gedaan. Vooral het uitwringen is veel en zwaar werk. Hier en daar kan je zien, zoals op de volgende foto, hoe al die spullen van pas komen en dat geeft veel voldoening.

Er was een achterstand opgelopen, dus ik was er de hele middag zoet mee. Hetzelfde gold voor Cristina in de keuken. We waren allebei ‘aardig moe’ aan het eind van de dag. De volgende dag stonden we om half acht weer voor de deur van centrum. Er was ondertussen weer nieuwe was en afwas. Veel minder dan de dag ervoor dus daarna was het tijd voor hokken schoonmaken, vegen, de dieren eten geven en nog meer hokken schoonmaken.

Tijdens het aanvegen van een expositieruimte werd ik gevolgd door een van de papegaaien. Hij kan niet vliegen en verblijft permanent in het JRC. Ik hoorde opeens wat gescharrel boven me, keek op en zag hoe het dier me met grote aandacht gadesloeg. Even later was ik wat verderop bezig en gebeurde hetzelfde. Daarna had ie er genoeg van en scharrelde ergens anders heen.

Dinsdag was een afwisselende dag, maar voor kantoorwerkers als Cristina en ik was het stevig aanpoten. Zoals ik aan het begin al zei: we gingen uitgeput en met spierpijn naar huis. Gelukkig hebben we woensdag en donderdag vrij. We mochten kiezen welke dagen we ‘weekend’ willen hebben. Omdat er op zaterdagen en zondagen veel touristen uit San José naar deze regio afdalen, kozen we voor woensdag en donderdag. Daar ben ik nu maar wat blij mee. Ik ben benieuwd hoe ik me volgende week woensdag voel, na vijf dagen vrijwilligerswerk.