Afgelopen week was een week met stress voor Cristina. Met name omdat ze haar rapport met een voorstel voor een onderzoeksstation af wilde hebben. Dat lukte en men was er blij mee. Of er ook een onderzoeksstation komt, is nog maar de vraag, maar ze heeft weer haar stinkende best gedaan.
Cristina en ik hebben weleens lopen fantaseren over een onderzoeksstation in Costa Rica. Stuk bos kopen. Een eenvoudig groepsverblijf bouwen met ruimte voor lezingen en workshops, paden aanleggen, zorgen dat er internet is en een wasmachine. Klaar. Het lijkt ons nog steeds een leuk idee, maar uit haar onderzoek bleek dat je zoiets niet doet om geld mee te verdienen. Want dat gaat blijkbaar niet. Er is daadwerkelijk redelijk veel vraag naar, maar alleen al de kosten van een stuk bos kopen maken het al onrendabel vanaf het begin. Tenzij dat bos wordt gedoneerd of tenzij je een donororganisatie kan vinden.
Ze moest er een dag weekend voor opgeven (zoals je wellicht nog weet, ons weekend valt op woensdag en donderdag) maar zodoende had ze zondag een dag rust. Want maandag begon voor haar een mini vrijwilligersklus : ze mocht meehelpen in de kliniek van het Jaguar Rescue Center. Het was de dierenarts tijdens ons eerdere vrijwilligerswerk opgevallen dat ze een heel goed oog had voor de dieren en of er iets mis met ze kon zijn. Verder kon ze het goed vinden met iedereen in de kliniek, dus men had haar gevraagd of ze geïnteresseerd was. Dat is een hele eer en daar hoefde ze niet lang over na te denken. Dus maandag, dinsdag en woensdag was ze in de kliniek te vinden. Ze gaat er wellicht zelf nog wat over schrijven.
Ik heb de tijd gebruikt voor een paar dagen on-line. Zoals je je wellicht herinnert had ik vorige maand een zoom gesprek met iemand van een zeeschildpaddencentrum. Daardoor was ik enthousiast geraakt en vroeg me af of er wellicht een gat in de markt was voor een zeeschildpadden onderzoeksdatabase. De afgelopen weken had ik een voorstel geschreven en afgelopen weekend ging dat on-line en heb ik het in een gespecialiseerde email list gepubliceerd. Er was veel bekijks maar er kwamen erg weinig reacties. Een beetje teleurstellend, maar ik geef het nog tijd. Niet ieder zeeschildpaddencentrum wil hun database vervangen omdat ik daar zo graag een alternatief voor wil maken.
Meer nieuws van het dierenfront. Vorige week hebben we een jonge drievingerige luiaard de vrijheid gegeven. Het dier was echter geen ervaren klimmer en het wilde per sé een zogeheten ‘guaromo’ boom in. Die bomen dragen blad dat luiaards erg lekker vinden, maar zijn voor kleine luiaards niet makkelijk te beklimmen. Het lukte hem uiteindelijk wel maar hij viel uit de boom en heeft het niet overleefd.
Dat zijn de droevige gevallen. De helft van de dieren die het JRC binnenkrijgt halen het uiteindelijk niet. De dierenarts had erbij gezegd dat hij de jonge luiaard niet veel kans gaf. Men had eerder al van alles geprobeerd om ze beter op het klimmen voor te bereiden, maar bij de drievingerige luiaards leverde dat geen resultaat. De beheerder van La Ceiba zei hetzelfde : ze vallen voortdurend uit de bomen. Dus het is normaal, maar het maakt het natuurlijk niet minder droevig.
Tenslotte, om met leuker nieuws te eindigen, nog wat over de olingo die ons vorige week met bezoek verblijdde. Hij bleek een blijvertje. Niet elke dag, maar wel de meeste, slaapt hij onder dak van ons terras. ‘s Avonds rond onze etenstijd wordt hij wakker en begint zijn nacht met het inspecteren van ons huis en met name de keuken. Meestal is daar niets van zijn gading te vinden en verdwijnt hij de nacht in. Vaak komt hij midden in de nacht nog eens langs en ‘s morgens treffen we hem dan weer in zijn nest onder het dak aan.
Gisteren zagen we hoe hij een banaan onder het terras had verstopt. Net als een eekhoorn. Hij haalde de banaan te voorschijn, at er wat van en verstopte hem in de keuken. Tussen de borden. Dus, concludeert de amateur bioloog, olingo’s verstoppen hun eten in de buurt van hun nest. We vermoeden ook dat er een half opgegeten gekko op een plek ligt waar we niet bij kunnen.
Ze poepen blijkbaar ook graag in de buurt van hun nest. Een dag vonden we twee hoopjes op het keukenblad en een op de balustrade van het terras. Gisterenavond poepte hij ook van anderhalve meter hoogte op het keukenblad. Cristina was maar net daarvoor klaar met het pellen van wat fruit. Dus we zijn weer bezig met poep ruimen en desinfectiemiddel. Gelukkig eten olingos voornamelijk fruit dus het stinkt niet erg. Vanmorgen vond Cristina nog twee verse hoopjes.
Toch kijken we er niet naar uit dat de olingo gaat verhuizen. Eergisteren sliep hij niet onder ons dak en maakten we ons al zorgen over hem. Het is niet de bedoeling, maar je raakt toch aan ze gehecht. Zeker aan zo’n schattige wollige klim-in-de-rondte met grote ogen en grappige oortjes als een olingo.
Ik zou graag foto’s publiceren, maar het is in Costa Rica ten strengste verboden om wilde dieren als huisdier te houden. Dat doen we dus niet. Maar een foto van deze (dus niet ‘onze’) olingo in onze keuken ziet er wel uit alsof we hem als huisdier houden.
Ik kan wel foto’s van de poep vertonen. Ik ben echter al laat met dit weekverslag en we gaan pas over twee dagen weer naar het JRC, dus ik ga proberen dit verslag vanaf de uitkijktoren te versturen over een slechte mobiele telefoonverbinding.
THE FLIP FLOP LIFE 