Misschien had ik het al een keer geschreven, maar het aftellen van de weken is begonnen. En de voorbereidingen voor de terugreis ook. Cristina heeft onze auto te koop gezet op een Facebook pagina voor expats en dat leverde onverwacht veel potentiële kopers. Op zich al een zorg minder, want op de auto-verkoop-website van Costa Rica staan auto’s van hetzelfde model al maanden te koop. We hebben ondertussen ook ontdekt dat we geen papierwinkel hoeven te leveren om Matilda terug te brengen naar Europa. We hebben haar paspoort en daar staat in dat ze geen hondsdolheid heeft en netjes gevaccineerd is. Tweede opluchting van de week.
Tenslotte hebben we voor de laatste week van ons verblijf in Costa Rica een huis geboekt aan de westkust. Waar het warm is zoals het hoort. Want we verdommen het om de frisse wind van Monteverde onze laatste herinnering aan het klimaat van Costa Rica te laten zijn. Een stel koeien uit de buurt vond het blijkbaar ook welletjes : op vrijdagmorgen stonden er drie onder ons afdakje te schuilen voor de wind die die nacht weer even wat sterker waaide dan normaal. Ik zou ze ‘Hollandse koeien’ noemen. In ieder geval was het weer eens wat anders dan een tarantula, schorpioen of slang.
Kort nadat we onze foto’s hadden genomen verdwenen ze weer. Waar naartoe, zou ik niet weten.
De werkweek was gewoon een werkweek waarin vanalles gebeurde wat met werk te maken heeft. Dat ga ik hier dus niet uit de doeken doen, want het is een blog over ons sabbatjaar. Het weekend, dat door werkzaken weer gewoon naar het weekend is teruggedrongen, hebben we gevuld met een wandeling naar en in het Bosque Eterno de los Niños, oftwel het Eeuwige Bos van de Kinderen. Met bijna 23.000 hectare is het het grootste privé reservaat van Costa Rica. Dat is 230 vierkante kilometers, oftewel ongeveer vier keer zo groot als Nationaal Park de Hoge Veluwe. Het bestaan van het bos is het gevolg van een initiatief van een aantal Zweedse schoolkinderen in de jaren tachtig van de vorige eeuw. Het groeide uit tot een verzameling van sponsors uit 44 landen.
Vanuit Santa Elena kan je vrij makkelijk naar en in een piepklein stukje van het park wandelen. Het is typisch hoe veel natuurgebieden, reservaten en nationale parken in Costa Rica (en elders) zijn opgezet: een klein deel is toegankelijk voor het publiek en de overige 98% is voor de planten en de dieren (en de insecten, de mossen, de schimmels en zo voorts). Interessant aan het stukje park waar we in liepen, is dat het niet echt op een regenwoud lijkt. Het bos is vrij droog en duidelijk erg jong. Dit in schril contrast met die andere 98% dat meer lijkt op Reserva Bosque Nuboso Santa Helena (waar ik in week 3 over heb geschreven). Er valt genoeg te zien overigens en ondanks dat het piepklein is kan je er toch makkelijk een middag rondwandelen en vogels kijken.
THE FLIP FLOP LIFE 