De tijd gaat nog steeds snel. De dagelijkse routine is alweer ingesteld. Half zeven opstaan. Er hoeven geen wilde dieren gevoerd te worden, maar Matilda heeft haar insuline nodig. Douchen, ontbijt en om acht uur aan het werk. Soms sta ik om kwart voor zes op voor een Zoom vergadering om 7.00 uur met m’n collega’s in Lund. Dan werken tot 12.00. Lunch, weer werken en om half vijf de deur uit voor een wandeling. Het dorp in voor boodschappen, of zomaar een blokje om. Om zes uur is het weer insuline tijd voor Matilda, en daarna avondeten. Daarna nog een klusje doen of een blog schrijven en dan is het weer bedtijd.
Het weekritme zit er nog niet echt in. Dat wil zeggen, mijn werkdagen wel, maar het plan om weekend te vieren op donderdag en vrijdag en zaterdag en zondag aan post-sabbatical plannen te werken is nog nauwelijks uit de verf gekomen. Aanstaande donderdag gaan we voor vier dagen de hort op naar Arenal. De aanleiding is dat de auto door de jaarlijkse inspectie moet, maar we gaan de gelegenheid gebruiken om fijn wat natuur te beleven. En afgelopen vrijdag was het W-day waardoor ons geplande weekend een dag verschoof.
W-day, betekent Webinar dag. Het Jaguar Rescue Center wilde graag een webinar organiseren met als thema de vraag hoe de Corona crisis effect heeft gehad op de natuur en met name de wilde dieren. Men had Cristina gevraagd om het webinar voor te zitten. Daar hoefde ze niet lang over na te denken. Met vier of vijf mensen zijn ze maanden met de voorbereidingen bezig geweest. Vanaf ergens in december werd het webinar aangekondigd en er meldden zich in de loop van de tijd zo’n driehonderd belangstellenden aan. Maarliefst!! Fijn natuurlijk, maar daarmee kwam de druk op de ketel. Ik heb het van een afstandje kunnen aanschouwen en moet zeggen dat het allemaal heel goed voorberijd werd. Cristina is de laatste weken regelmatig bezig geweest met het testen van de apparatuur, en kennismaken met de sprekers. En er moesten kleine test-sessies gehouden worden met elk van hen.
Afgelopen vrijdag was het zover. Ik mocht als technisch co-host meekijken en hoefde (bijna) niets te doen, maar vond het maar wat spannend. Het is ook een beetje surrealistisch. Je klikt op een knopje en dan plotseling ben je ‘live’, maar behalve dat je ergens ziet hoeveel kijkers er zijn, merk je er niets van. Je ziet geen zaal vol mensen en je hoort niemand klappen. Cristina moest gewoon in onze huiskamer tegen de camera beginnen te praten. Ze heeft zeg maar weleens voor een collegezaal gestaan. Maar daarbij had ze toevallig ook al ervaring de camera opgedaan. Ter voorbereiding van haar afwezigheid in Lund had ze een aantal colleges op video opgenomen. Na een jaar Covid kijkt niemand daar van op, maar dit was in de herfst van 2019 toen de wereld nog nauwelijks doorhad wat eraan zat te komen.
Maar ik dwaal af. Het webinar was een geweldig succes. Door de bank genomen waren er bijna honderd kijkers tegelijkertijd. Na afloop bleek dat dat niet steeds dezelfde kijkers waren, maar dat er in totaal tweehonderd mensen afwisselend aan- en afwezig waren. Niet onbelangrijk, men had bekende namen uit de internationale wereld van natuurbehoud bereid gevonden te presenteren. Ze hadden een hoop interessants te vertellen, en er bleken veel overeenkomsten en aanvullende inzichten. Bijvoorbeeld, het stropen van wild voor de internationale en illegale handel leek sterk afgenomen, wellicht gedecimeerd zelfs. Die handel verbergt zich in het normale goederen verkeer, maar omdat dat goeddeels stil lag kon ook het illegale spul niet vervoerd worden. Tegelijkertijd nam het ‘lokale’ stropen voor het levensonderhoud toe. Mensen die afhankelijk waren van het tourisme moesten toch ergens van leven. Dat hebben Cristina ook in het nieuws zien gebeuren in Nationaal Park Corcovado. Het tourisme en natuurbezoek in tropische/exotische gebieden nam drastisch af, maar in de nationale parken van Europa nam het juist dramatisch toe. Zo zelfs, dat de parken er schade van ondervonden. Dat waren zomaar wat punten die ik me kan herinneren. Er is een video-opname gemaakt, die je op YouTube can bekijken : https://youtu.be/dTdYhZHhBaQ
De rest van de dag was Cristina nergens meer toe in staat. (En ik was ook best wel moe) Zaterdag was het dus tijd voor een verkwikkende boswandeling in ‘Reserva Bosque Nuboso Santa Helena’, een van de vele natuurreservaten van Monteverde. We hebben er hier in de omgeving nu in totaal vier gezien en dit is tot nu toe veruit de beste. Niet overvol, geen spektakel, niet duur, en gewoon paden door een regenwoud. Adembenemend mooi en rustgevend regenwoud. We hebben ongeveer een kwart van de paden belopen, dus we komen vast nogeens terug. Maar dan op een donderdag of vrijdag. Ik heb geprobeerd dat adembenemende te fotograferen, maar dat lukt me toch niet echt. Hierbij een paar foto’s die tenminste in de juiste richting wijzen. Klik op een foto voor een vergroting.
THE FLIP FLOP LIFE 
3 thoughts on “Week 3. W-day”