Cristina was afgelopen week in San José voor haar werk, een uitwisselingsproject. We waren voor het eerst in bijna anderhalf jaar een dag of vier-en-een-half van elkaar gescheiden. Leuk is anders maar het had ook voordelen. Een in het bijzonder: ik kon m’n dag helemaal indelen zoals ik dat wilde. Of eigenlijk, zoals ik dat moest. Ik had vier dagen achter elkaar een afspraak met collega’s in Lund. Voor hen begon die om één uur ‘s middags. Voor mij om zes uur ‘s ochtends. Dat betekende rond vijf uur opstaan en om negen uur ‘s avonds naar bed. Het is maar een uur vroeger dan normaal, maar op de een of andere manier ziet de dag er totaal anders uit. De avond is maar heel kort uiteraard, maar de ochtend wordt enorm lang. Als je om zes uur begint met werken dan heb je de werkdag rond lunchtijd bijna helemaal achter de rug. Nog maar twee uurtjes en daarna heb je een hele middag vrije tijd, met daglicht. Het beviel me prima.
Verder was de week, net als vorige week gewoon een werkweek. Het weekend daarentegen, was bijzonder bijzonder. Zaterdag hebben we een lange wandeling gemaakt in Reserva Bosque Nuboso Santa Elena – ons favorite bos in de buurt. We realiseerden ons dat we op 2 maart op het vliegtuig stappen (dus nog maar drie weken) en dat we dus geen kans meer voorbij kunnen laten gaan om nog van het regenwoud hier te genieten. Dat lukte dit weekend heel erg goed. Niet alleen vanwege het reservaat, maar ook omdat het na vijf weken, eindelijk stopte met waaien. Althans voor een paar dagen. Behalve dat de temperatuur omhoog gaat, is het ook veel makkelijker om vogels te zien: ze zijn veel actiever en ze vallen beter op omdat het blad aan de bomen niet beweegt. En inderdaad wisten we een paar vogels te spotten die we niet eerder hadden gezien.
Klik op een foto voor een vergroting
Zondagmorgen hadden we een rendez-vous met vogelgids T. Hij staat bekend als de beste vogelgids in de omgeving. Bijna precies een jaar geleden hadden we ook een vogel-kijk-safari bij hem geboekt, toen we een kleine week in Monteverde waren. Net als een jaar geleden begon dat om zes uur ‘s ochtends (ik was het vroege opstaan ondertussen gewend) op een parkeerplaats, want iedereen weet dat je daar het makkelijkst de meeste vogels kan zien. Dit jaar heb ik geleerd dat een geheim van vogelgidsen is, dat ze weten welke bomen en struiken wanneer vrucht dragen. Afhankelijk daarvan gaan ze naar een andere parkeerplaats.
Anders dan een jaar geleden, moest T. duidelijk meer moeite doen om Cristina en mij bezig te houden. Kon hij ons vorig jaar nog elke minuut een nieuwe vogel aanwijzen, dit keer was dat duidelijk minder vaak en soms waren we hem voor. De pret was er niet minder om, zowel voor hem als voor ons. ‘Hadden jullie deze aleens gezien?’ Even zoeken in ons vogelboek – dat er na een jaar vogels kijken en een stevige regenbui in Drake wat doorleefd uitziet. Vaak was het antwoord ‘ja’, en vaak omdat we dezelfde soorten een jaar geleden onder T.’s hoede ook hadden gezien. Maar soms was het antwoord ‘nee’.
Een vogel die we een jaar geleden niet gezien hadden, was de ‘Three-wattled Bellbird’. Ik kon geen vertaling vinden, maar het is zoiets als de ‘drie-lobbige belvogel’. Het mannetje maakt een schril bel-achtig geluid, maar dan van een soort electronisch alarm. Hij is twee-derde bruin, met een witte kop en schouders en heeft drie zwarte langwerpige lobben die langs z’n snavel naar beneden hangen. Het vrouwtje is olijf groen met een geel-groene buik met vlekjes. De soort behoort tot de familie van Cotinga’s en staat op het wensenlijstje van elke vogelaar.
Vorig jaar hadden we hem gemist, want de Three-wattled Bellbird is een migrant en was dat jaar nog maar net in Monteverde aangekomen. Dit jaar was hij wat vroeger: de dag voor de vogel-safari zat er zomaar een in een boom achter ons huis. T. kon het maar nauwelijks geloven. Maar later die zondagmorgen troffen we er een aan in het Curi-Cancha reservaat. Ze zijn makkelijk te horen, maar moeilijk te zien bovenin de bomen.
Komend weekend gaan we nog een keer met T. op stap. Dan naar het Santa Elena reservaat. We hopen een ‘Bare-necked Umbrellabird’ te zien.
Over vogels gesproken: ik trof nog een filmpje uit La Ceiba aan, van een Collared Aracari op een stokje. Wat mij betreft de op een na mooiste vogel van Costa Rica.
THE FLIP FLOP LIFE 