THE FLIP FLOP LIFE

This post in Google English

Este post en español de Google

Hoewel vorige week dinsdag en woensdag relatief leeg waren, oftewel vol met niets doen, hebben we best veel gedaan, de afgelopen week. Donderdag heb ik ‘s ochtends m’n eerste surfles gehad en de rest van de dag ben ik bezig geweest met foto’s selecteren en een blog post schrijven. Vrijdag morgen had ik spierpijn, duh …, maar had ik best nog een tweede les willen doen. Helaas had ik in de loop van donderdag hoofdpijn gekregen en die was nog niet weg. Vermoedelijk teveel zon op m’n hoofd of licht in m’n ogen gehad, ookal was de les vroeg in de morgen. Anyways, nog meer surfen zat er niet in.

Vrijdag heb ik niet zoveel gedaan behalve een boek lezen en bijkomen. Maar Cris kreeg de briljante ingeving om vogels te kijken aan de achterkant van het huis. En ze heeft zowaar een vogel gezien die we nog niet eerder gezien hebben.

Zaterdag was het tijd om in te pakken. Een maand van bijna niets doen lijkt opeens heel snel te zijn gegaan en heel lang te hebben geduurd. In ieder geval was het precies genoeg. We zijn goed bijgekomen, hebben leuke uitstapjes gemaakt en veel lol gehad met bloggen. (Jullie zijn een geweldig publiek!) Nog een week van hetzelfde zou beginnen te vervelen – afgezien van de uitstapjes. Het is tijd voor het vrijwilligerswerk!

Zaterdagavond hebben Cristina en ik nog een laatste strandwandeling gemaakt en een zonsondergang boven zee gezien. In Osa gaan we vlakbij zee wonen, maar aan de oostkant van het schiereiland, dus daar is geen zonsondergang boven zee.

Zondag zijn we van ons huis aan de kust van Guanacaste naar Santa Elena gereden. Dat is een dorpje in een gebied dat Monteverde. Monteverde betekent groene berg – had je al geraden natuurlijk – en de rit ernaartoe was eenzelfde type ervaring als de rit naar Tenorio, van droog regenwoud deels met bomen zonder blad, naar savanne, naar groen regenwoud, of eigenlijk wolkenbos.

Het was fijn warm in Guanacaste, maar ook superdroog en erg stoffig. We hadden wel bos rond ons huis, maar niet het typische regenwoudgroen. Officieel is het allemaal tropisch, ook de savanne, maar niet het tropisch waar ik normaliter aan denk als ik aan Costa Rica denk. Het groene wolkenwoud is dus een welkome verandering van omgeving. Vraag me over een half jaar nogeens, want misschien is het eindeloze groen van het regenwoud me tegen die tijd gaan vervelen.

Monteverde is beroemd om het wolkenbos, maar ook om het zogenaamde eco-tourisme dat hier is opgebloeid. Santa Elena is een dorpje dat bijna alleen maar bestaat uit hotels, hostels, souvenirwinkels, restaurants en buros waar je je uitstapjes kan boeken. En de uitstapjes zijn er veel en gevarieerd. Ik dacht in een rustig plaatsje te komen om van een wandeling in het wolkenbos te genieten, maar dat was het even wennen. Want het is nu blijkbaar hoogseizoen, en een deel van het groen-tourisme is aardig opgeschaald. We horen bijna uitsluitend Frans, Duits en Nederlands (in gelijke delen), een beetje Italiaans en Spaans. Behalve wolkenbosparken om doorheen te lopen is er ook een drietal avonturenparken voor familievermaak waar je met een ‘zipline’ over en tussen de boomtoppen door kan zoeven en over hangbruggen tussen de bomen kan lopen. Gelukkig is het toerisme hier nog niet zo massaal als in het Nationale Park Manuel Antonio waar per dag 2500 mensen worden binnengelaten, en valt er hier inderdaad nog veel te genieten van wandelingen in het bos, al dan niet met gids. En dat hebben we danook gedaan sinds we zijn aangekomen. (Vandaar ook dat we niet veel van ons hebben laten horen op dit blog. Dat en een gebrek aan internet)

Ik houd het kort, want er komt ongetwijfeld een fotopagina of twee en wellicht aparte verslagen van de uitstapjes. Zondag middag hebben een wandeling naar een stel enorme bomen met ‘strangler-figs’ ofwel wurgvijgen (als ik het goed vertaal). Wurgvijgen zijn klimplanten die als een net helemaal om een boom heen groeien. Ze strengen kunnen enorm dik worden en de plant kan zo groot en dicht groeien dat de boom sterft. De wurgvijg is dan zo sterk gegroeid dat ie op zichzelf kan blijven staan. Vlakbij Santa Elena is zo’n wurgvijg waar je aan de binnenkant omhoog kan klimmen.

• 

• 

• 

Gisteren hebben we een vogelkijkwandeling met gids geboekt. De gids, A., was niet goedkoop maar waanzinnig goed. De eerste anderhalve uur heeft hij ons op een eenvoudige parkeerplaats en rond een bakkerij van de ene vogel naar de volgende gezeuld. Daarna was het tijd voor het echte werk in het Curi-Cancha rervaat. Het enthousiasme van de gids werkte aanstekelijk en ons groepje was zo enthousiast dat hij ons nog een uur wandelen kado heeft gedaan en vervolgens nogeens in een halfuurtje een lijst heeft opgesteld van alle vogels die we gezien hebben. Meer dan 50, inclusief de Quetzal, een vogel waarvoor mensen naar midden Amerika reizen.

• 

• 

Vandaag hebben we een wandeling met gids in Monteverde Cloud Forest Reserve (zowel Curi-Cancha als dit reservaat zijn private parken). De gids was beduidend goedkoper, maar niet zo goed als A. wat vogels betreft. Bij toeval bleek A met een groep Japanners voor ons uit te lopen! We hebben wat minder vogels gezien, maar Monteverde Cloud Forest Reserve is veel groter dan Curi-Cancha en doet als een echt oerwoud aan (ookal is het niet allemaal zo ‘oer’), terwijl Curi-Cancha meer een park-karakter heeft. Desalniettemin hebben we vandaag toch een paar bijzondere vogels gezien. Na de wandeling met de gids hebben we net als gisteren nog op eigen gelegenheid een rondje door het park gemaakt om nog wat vogels te kijken.

Tenslotte hebben we vandaag een wandeling gemaakt over hangbruggen in een van de attractieparken, want we waren toch wel benieuwd. Het werd ook door veel mensen aangeraden omdat je daadwerkelijk tussen de kronen van de bomen doorloopt. Daar speelt zich het grootste deel van het leven in tropische wouden af omdat daar het meeste licht is. Grote bomen zijn vaak helemaal behangen met andere planten die erop leven en/of ervan leven. Op de grond is het donker dus zijn daar minder planten, en minder planten betekent minder dieren die die planten eten en minder dieren die die dieren eten. De boomkruinen op 20 tot 35 meter hoog waren bijzonder indrukwekkend om te zien.

Morgen reizen we door naar het Osa schiereiland. We gaan een paar dagen de boel verkennen en maandmorgen staan we dan op de stoep van Osa Conservation.