This post in Google translate English
Este post en español de Google
De afgelopen week was weer een week met een hoop kleine gebeurtenissen. Zelfs Pasen kon niet veel meer voorstellen dan een lang weekend. We zijn op excursie geweest in het bosje achter ons huis. Daarvoor zijn we zondag speciaal om vijf uur opgestaan om vroeg het bos in te gaan om vogels te kijken. Dat was voor niks. Niet één vogel gezien. Wel een paar gehoord en een slaperige miereneter in een boom gezien. Dat heb je weleens met safari’s.
Dat bosje is deel van een heel leuke buurt: een strook land tussen de hoofdweg en de zee met twee zandwegen. Er staan misschien veertig huizen langs, deels verscholen in het groen en afgewisseld met grasland, een palmolie boomgaard en een voetbalveldje. Het ligt allemaal een beetje achteraf en de zandwegen maken niet veel indruk, maar de hele buurt heeft electriciteit en stromend water. Er is geen riolering, maar elk huis heeft een sceptic tank voor het toilet en al het andere afvalwater gaat domweg de grond in of in het stroompje dat langs de buurt loopt.
Een kleine boomgaard voor houtproductie 
Oogst van palmolie vruchten 
‘Gras’land met koeien
De meeste woningen hebben geen verdieping en zijn gemaakt van betonelementen met een metalen dak. We zien ze heel veel en overal in het land. De mensen die erin wonen zijn niet bepaald rijk, maar zeker niet arm. Er zijn een paar woningen met gegoten gewapend beton en veel hout, die wel een verdieping hebben. (Niet vergeten dat woningen met verdiepingen in Costa Rica niet heel gewoon zijn vanwege de vele aarbevingen en trillingen.) De onze is er daar een van en ik vermoed dat het onder de categorie van luxe huizen valt. Er zijn ook een paar volledig houten woningen in vervallen staat. Die mensen zijn vast wel arm.
Huis met verdieping 
Hier bouwt iemand een nieuw huis 
Veel huizen zijn in een vrolijke kleur geverfd
We lopen regelmatig naar het strand en zien dan veel mensen op straat, voor hun huis of in hun respectievelijke tuinen. We zwaaien en groeten en vrijwel iedereen groet terug, niet zelden met een brede glimlach. Veel mensen – mannen voornamelijk – verplaatsen zich op motorfietsen en die zwaaien of groeten ook terug. Behalve misschien een paar stoere tieners.
Ik heb geen idee wat al die mensen doen, maar van een paar is het duidelijk. Er is een timmerman, een man die auto’s repareert, gewoon voor zijn huis, er is een souvernirwinkel en er is iemand die oude spullen verzamelt en probeert op te lappen. Tenslotte is er een mini-winkeltje waar je snoep kan kopen, en rijst en andere houdbare etenswaar, en opwaardeerkaarten voor de telefoon. Daarover zometeen meer.
Er lopen veel honden rond, waarvan de meesten er gezond en goed gevoed uitzien. Ze zijn totaal vriendelijk en laten zelfs de kippen met rust die rond sommmige huizen lopen. Ze, de honden, zijn ook nieuwsgierig, maar we aaien ze toch maar niet. Er is één vreselijk lelijk hondje – een van de weinigen die er niet zo gezond uitziet, maar zich desondanks prima lijkt te vermaken. Die loopt vaak een eind met ons mee.
Het is er niet altijd even stil. Soms staat de muziek hard aan, rijdt er een motorfiets met veel herrie door de straat, staat er iemand een boom om te zagen met een motorzaag, horen we de bar aan de hoofdweg of geeft er iemand een feest. Meestal duurt het niet lang en om 9 uur ‘s avonds is het stil. Behalve als er een feest is, dan is het om 11 uur stil. Eigenlijk komt het meeste geluid van de dieren in vroege morgen. De brulapen, de honden, de wood rails, de hanen en nog veel meer andere vogels.
Al met al een prima buurtje waar mensen het naar hun zin lijken te hebben en aardig en behulpzaam zijn. Afgelopen week waren we weer een keer door ons data-tegoed heen en zijn we bij het mini-winkeltje langs gegaan. De vrouw dacht eerst dat het met de gewone opwaardeerkaarten niet zou werken. Dus ze begon wat collega’s te bellen die via een computer kaarten konden opwaarderen. Helaas kreeg ze steeds geen gehoor. We vertelden haar dat we over een half uur op onze terugweg weer langs zouden komen. Ze zou het ondertussen blijven proberen en het zou betekenen dat ze op goed vertrouwen onze kaarten zou opwaarderen zonder dat we er vooraf voor hoefden te betalen. We werden er stil van. Dat zijn we niet meer gewend.
PS. Is het jullie ook opgevallen dat dit de honderdste post van dit blog is? Super bedankt voor jullie interesse!!!
THE FLIP FLOP LIFE 
One thought on “Week 13. Leuke buurt”