THE FLIP FLOP LIFE

This post in Google translate English

Este post en español de Google

Het gaat relatief goed met de coronagevallen in Costa Rica. De trend gaat langzaam maar voortdurend naar beneden. Eergisteren waren er slechts twee nieuwe gevallen. Er is sprake van dat eind deze maand of midden mei veel van de maatregelen worden ingetrokken. Dus we hebben nog steeds goede hoop dat we aan het eind van de periode hier in Osa nog een maand naar het onderzoeksstation zouden kunnen. En wellicht ook dat we daarna als gepland door kunnen naar het volgende project.

Matilda is afgelopen vrijdag ziek geworden. Ze wilde niet meer eten en als dat een dag duurt met een kat moet je ermee naar de dierenarts. Na twee bezoeken aan de dierenarts weten we nog niet precies wat het is. Ze heeft koorts en een licht verhoogde concentratie van witte bloedcellen. De dierenarts is ervan overtuigd dat het een virus of een bacterie is, maar weet nog niet wat of waar. Voor nader bloedonderzoek heeft hij bepaalde meetstrookjes nodig, maar die zijn op en we zitten in een uithoek van Costa Rica. We kennen het.

Alles wat je bestelt komt uiteindelijk wel aan, maar het kan een paar weken duren. We beginner er gewend aan te raken. Iets anders waar we in februari in Guanacaste heel geïrriteerd zoniet gefrustreerd of licht in paniek van raakten (zoals je je wellicht herinnert) was dat er af en toe geen water uit de kraan kwam. Hier gebeurt dat ook want er wordt aan het leidingnet in de buurt gewerkt. Nu denken we, oh geen water, nou dan douchen we wat later. En voor de rest gebruiken we de batterij van 6-liter waterflessen die we voor dit soort gevallen hebben klaargezet. Of, ah er is weer water, gauw even douchen of de afwas doen voordat het weer stopt – want er kan nóg een trein komen. De stroom valt ook af en toe uit. Ik vergat het bijna. ‘t Duurt meestal niet langer dan een minuut, maar de kaarsen staan klaar en de batterijen zijn opgeladen. Het wordt allemaal gewoon en we richten ons erop in.

Het leukste van de afgelopen week was dat onze huis-oppasser, T., en zijn broer zijn begonnen met het maken van een afdak voor de auto. Hij had ons dat aan het begin al aangeboden, maar we zagen er het punt niet van in. Nu het elke twee of drie dagen een keer regent, en steeds meer, wordt ons duidelijk waarom hij het aanbood. Cristina herinnerde zich opeens ook dat toen we op zoek waren naar een auto, haar vrienden hier ons allemaal op het hart drukten goed op roestvorming te letten. Juist.

Cristina gaat nog een uitgebreid blog schrijven over het afdak. Ik beperk me even tot een persoonlijke aanvaring die mijn linker wijsvinger heeft gehad met de snede van de machete. Ik geloof dat ik nog nooit zo hard gebloed heb. Gelukkig ging het mes net langs een nokkel en niet diep genoeg om een pees te raken. Het gaat al een heel stuk beter.

Het belangrijkste is de schade aan mijn ego. Ik had me nog wel zó voorgenomen niet in de richting van mezelf of iemand anders uit te halen. En die éne keer dat ik dat voorzichtig wel deed ging het dus mis. Even een oneffenheidje weghalen van een stuk bamboe … dom, dom, dom.

Cristina was van plan me een machete op mijn verjaardag te geven. Dat plan heeft ze nu laten varen. Maar, zei ze, nu ben ik wel een echte Tico. Dat weet ik niet, maar T. heeft ons ook een paar littekens laten zien, dus het hoort er blijkbaar wel bij. In plaats van een machete schijn ik nu een eerste-hulp setje te krijgen. Ik kan haast niet wachten. Nog maar negen nachtjes slapen.

Wat ook erg leuk was was het napraten met T. en zijn broer op de veranda, onder het genot van koud water (want dat is inderdáád een genot na fysieke arbeid bij 30 graden klamme warmte) en nootjes. Dat gaf ons het gevoel er een beetje bij beginnen te horen. Ook de buren lijken aan ons gewend te raken. Ze groetten ons al vanaf onze eerste wandeling door de buurt, maar gisteren had Cristina stellig de indruk dat sommigen speciaal uit hun huis kwamen om dag te zeggen.

PS. Over de buren gesproken, ik was het bijna vergeten, maar nu zijn er foto’s bij het weekverslag van vorige week