Week 16. In het grote dierenbos

Ja, lieve blogbuiskinderen, er viel veel te beleven in het grote dierenbos de afgelopen week. Om te beginnen met een Corona-update: er is eindelijk een geval van corona bevestigd, min of meer in de buurt, dwz in Golfito aan de overkant van de Golfo Dulce. Tegelijkertijd is Osa Conservation wat losser geworden met het kantoor, waar we nu naartoe kunnen voor vergaderingen. Ik heb zelf nog geen vergadering gehad, maar Cristina is vrijdag al een keer geweest. En zij en haar collega hebben toestemming gekregen om met alle voorzorgsmaatregelen (mondkapje, handschoenen, 1,5 m afstand) mensen te interviewen.

Cristina is nog steeds aan het worstelen met haar Fairphone waar ze maar geen hotspot op kan maken. Ze kreeg na wat heen en weer mailen met de helpdesk de oplossing om een ‘factory reset’ te doen. Daar is ze flink zoet mee geweest want je moet dan om te beginnen een backup maken. Daarvoor moest ze software vinden, installeren en proberen. Ik geloof dat ze er wel drie heeft geprobeerd. Dan de reset doen en checken of het werkte. En het werkte inderdaad weer … totdat ze een aantal apps opnieuw installeerde en de Zweedse telefoonkaart activeerde. Plop! Ze had het wel even helemaal gehad met haar Fairphone.

Ik probeerde het allemaal te relativeren, zo van, ja zo is het soms met die dingen. Gewoon opnieuw proberen en mogelijke oorzaken elimineren : telkens als je weer iets aangezet of geinstalleerd hebt, checken of de hotspot nog werkt. De aanhouder wint en zo, maar daar had ze het geduld en de energie niet meer voor. Of, … gewoon niet meer willen dat de hotspot werkt en die van mijn telefoon (ook een Fairphone) blijven gebruiken, zoals we al een tijdje deden. Einde van de techniekcrisis.

Taart met mijn favorite fruit : mango

Verder ben ik 51 geworden deze week. Het was een leuke dag met een paar Skype gesprekken, emails en een telefoontje uit Nederland! En met mijn lief uiteraard, die speciaal voor mij een taart had besteld en opgehaald. Ze deden niet aan kleine taarten, dus we hebben de helft aan de huisbewaarder en zijn gezin gegeven.

Taarten in Costa Rica worden volgens een standaard gemaakt, met variatie in de hoogte, de kleuren en de versieringen. De basis is een ronde cake, doorgesneden met een laag ‘dulce de leche’ tussen de delen. Dulce de leche is een soort pasta van gecondenseerde melk en suiker. De cake wordt vervolgens ingepakt in een laag wit of gekleurd schuim van eiwit en nog iets anders, en vervolgens voorzien van versieringen van nog meer schuim, wit meestal. Dat schuim is zo zoet dat mijn tanden er bijna pijn van doen, dus al met al erg lekker!

Gekregen van de huisbewaarder: super-goeie chocolade, samen met vier mango’s en een Pura Vida mok

We hebben deze taarten in januari in Alajeula gezien, en bij deze en gene gelegenheid hier in Osa ook gegeten. Appeltaart, slagroomtaart, chokoladetaart, en wat je nog meer kan verzinnen; ze kennen het hier niet.

Ik heb zoals beloofd, geen machete gekregen, maar ook geen eerste-hulp setje. In plaats daarvan gaan we een weekend op excursie naar een lagune in de bossen en heuvels aan de noordkant van het schiereiland. Het is een privé park en ze zijn blijkbaar weer open. We gaan er over een of twee weken heen, als Matilda weer helemaal de oude is.

Over Matilda gesproken, ze is heel snel beter geworden nadat ze begon te eten. Ze is nog aan een medicijn, en ze moet wat aankomen, maar alle lichten staan weer op groen!

Afgelopen weekend ging vrij rustig voorbij, afgezien van twee dingen. Ten eerste, hebben we een slang ontdekt. Op ongeveer twee meter van onze lunchtafel vandaan. Het was een Groene Papegaai Slang (letterlijk vertaald uit het Engels). Zo groen als de papegaaien en daardoor vreselijk moeilijk te zien tussen de heliconia’s. Er komt binnenkort een blog over en Cristina heeft er een geweldig mooie foto van gemaakt. Misschien wel haar mooiste foto van dit jaar. Kijk op deze pagina.

Groene Papegaai Slang

Tenslotte is de vrouw van onze huisbewaarder dit weekend bevallen. Eindelijk, mag ik wel toevoegen want ze was meer dan drie weken geleden al uitgerekend. Cristina had aangeboden haar naar de kliniek in het dorp te rijden. Net nadat we het licht hadden uitgedaan en welterusten gezegd, stond T. op de stoep. Later die nacht werd het kindje geboren. Ze is prachtig!


Leave a Reply

Fill in your details below or click an icon to log in:

WordPress.com Logo

You are commenting using your WordPress.com account. Log Out /  Change )

Facebook photo

You are commenting using your Facebook account. Log Out /  Change )

Connecting to %s

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.